Sprankelende taal en sappige dialogen
Hoe ik mijn vader redde – Henk Hardeman – Ploegsma – 220 blz.
De veertienjarige Emma schaamt zich voor haar naam, die nogal buitenissig schijnt te zijn. Telkens als iemand haar met die naam wil aanspreken, kapt ze de boel af. ‘Ik heet Emma,’ zegt ze dan. Ze doet dat ook tegen mevrouw Dorreboom, van de kinderbescherming, die plotseling op de stoep staat en die vaststelt dat Emma naar een pleeggezin moet omdat de thuissituatie onhoudbaar dreigt te worden. Zelf vindt Emma haar situatie helemaal niet onhoudbaar: haar vader ligt dan wel de godganse dag apathisch op de bank jointjes te roken, en het aanrecht staat vol afwas, maar er is geen ruzie, ze eten elke dag warm (al is dat meestal via een bezorgservice) en Emma gaat braaf naar school.
Maar mevrouw Dorreboom, een naar mens met haar op haar bovenlip, maakt er werk van en voordat Emma het weet, wordt ze gedwongen uit huis geplaatst. Dat deze gebeurtenis wat kort door de bocht plaatsvindt (in het werkelijke leven gaat daar een heel traject aan vooraf), vond ik evengoed niet storend. Hardeman heeft met Hoe ik mijn vader redde namelijk een heerlijk jeugdboek afgeleverd, waarin dingen misschien niet altijd helemaal kloppen, maar waarin hij wel zo’n goede toon weet te raken, dat je het boek in één keer uit wilt lezen.
‘Opeens besefte ik in wat voor een rare situatie ik was beland. Ik was in een wildvreemd huis, bij een wildvreemd gezin en besprak mijn intiemste problemen met een wildvreemd kind dat vier jaar jonger was dan ik en dat ik bovendien haatte.’
Hardeman slaagt erin de juiste afwisseling te vinden tussen humor en ernst. Het boek zit vol sprankelende taal en sappige dialogen, terwijl het verhaal in feite draait om behoorlijk zware onderwerpen. Een bult aan ellende komt voorbij – ziekte, dood, depressie, verslaving, uithuisplaatsing, schaamte, liefdesverdriet, rouw – en toch ademt het boek een heerlijke luchtigheid. Niet dat Hardeman emotie schuwt, je leeft als lezer enorm mee met Emma’s wel en wee, maar telkens weet de auteur de nodige relativering in te bouwen. Dat doet hij onder meer door rijk woordgebruik, waarin hij een rits aan Nederlands idioom door het boek heen slingert. Ik ben daar enorm fan van; kinderen kunnen niet vroeg genoeg kennismaken met het rijke idioom van de Nederlandse taal.
Ondanks haar moeilijke situatie laat Emma zich niet kisten. Ze zet alles op alles om haar vader uit het slop te trekken en om weer bij hem te mogen wonen. Ze vat het plan op om de band waar haar vader in de tachtiger jaren furore mee maakte, weer bij elkaar te krijgen. Dit moet ze stiekem voor elkaar zien te boksen, zonder dat haar pleegouders er lucht van krijgen. Gelukkig heeft ze een partner in crime, haar beste vriend Rik, en ook zijn moeder komt later in het verhaal in het complot.
Een kat en muisspel volgt, met ook hier wat onlogische verwikkelingen, maar dat mocht voor mij de pret niet drukken. Hoewel niet alles wat Hardeman een poosje onder de pet probeert te houden voor mij een verrassing bleef, heeft hij wel voldoende spanning ingebouwd om met veel plezier verder te lezen. Daarnaast geeft de auteur goede sfeerimpressies, waardoor je het verhaal voor je ziet.
Ik kan gerust verklappen dat het boek een min of meer gelukkig einde kent. Dat is fijn, zeker voor tieners die niet zitten te wachten op te moeilijk gedoe en die zich willen kunnen verliezen in een lekker en uitstekend geschreven boek (eentje met een aantrekkelijke cover bovendien), dat ze daarna met een goed gevoel dicht kunnen slaan. En dan krijgen ze tegen het eind ook Emma’s echte naam nog cadeau. Wat wil je nog meer.
Boek bestellen!
