Het leven is een film en iedereen speelt zijn rol
Hôtel du Nord – Remco Campert – De Bezige Bij – 135 blz.
Walter Manning, een zestigjarige, niet erg succesvolle schrijver is neergestreken in Hôtel du Nord in Duneville een kustplaatsje in Noord-Frankrijk. Het is winter en het Noord-Franse stadje wordt geteisterd door dagen met harde wind en veel regen. Hij is min of meer naar het hotel is gevlucht vanuit Berlijn, terwijl hij, toen hij die stad verliet net een aan groot succes rook, omdat hij het scenario had geschreven voor een prijswinnende film. Hij knijpt er tussenuit als de hoofdrolspeelster van de film, Nora Dorée en regisseur Mike Groenewey naar het galadiner zijn, dat wordt aangeboden aan de prijswinnende deelnemers.
“Ik ben weg,” schreef hij op een briefje.
Het liefst zou hij geheel van de aardbodem verdwijnen, maar zelfmoord gaat hem te ver.
“Nog geen week geleden had hij van het ene moment op het andere toegegeven aan een diep verlangen om verloren te raken, een vreemdeling te worden voor anderen en voor zichzelf, een dwaler zonder opgelegd doel in onbekend gebied.”
We leren hem kennen als een man die zijn jeugd heeft doorgebracht in pleeggezinnen. Ook in die tijd liep hij vaak weg. De veel jongere actrice Nora is zijn geliefde. Haar volgen we ook, want in hoofdstuk drie lezen we hoe zij terugkeert uit Berlijn en zich thuis installeert. Ze gaat repeteren voor een rol in een toneelstuk dat haar eigenlijk niet zo aanstaat.
Hoe staat zij tegenover Manning, die haar zomaar in de steek heeft gelaten en die onbereikbaar is, omdat hij zijn telefoon in Berlijn heeft achtergelaten? Aan de ene kant laat het haar koud, maar aan de andere kant ook weer niet. Als toch iemand een einde aan de relatie had willen maken, dan had ze dat liever zelf willen doen.
Er volgen ook nog hoofdstukken over de journalist Henri Donk en regisseur Mike Groenewey. De rode draad van het verhaal is de film- en toneelwereld. Zelfs de eigenaresse van Hôtel du Nord (een filmtitel) heeft een lijntje naar de filmwereld.
Tegen het eind van het boek keren we terug naar Duneville waar Walter Manning er achter komt dat hij niet zomaar spoorloos kan verdwijnen. In een soort nawoord is Manning terug in Amsterdam en pikt het schrijven van gedichten weer op. Daar is hij al aan het begin van zijn schrijverscarrière mee gestopt omdat een collega zijn werk heeft afgekraakt. Pas nu op zestigjarige leeftijd trekt hij zich niets meer van die kritiek aan en wordt de dichter die hij in zijn jonge jaren al had willen zijn.
Campert heeft meermalen beweerd dat hij zichzelf meer een dichter dan een romanschrijver vindt. Zonder vooropgezet plan begint hij aan een roman of novelle en een thema ziet hij pas achteraf. Ik vind het jammer dat Campert in Hôtel du Nord niet het gehele boek bij Manning blijft en zijn karakter en beweegredenen wat meer uitdiept. Toch valt er veel te genieten van dit boek. Vooral van de afgewogen, mooie zinnen die Campert opschrijft. Zinnen die met beleid zijn gecomponeerd. Een echt sterk plot heeft de novelle dus niet. Het boek moet het vooral hebben van de mooie formuleringen, de leuke observaties en zo nu en dan van het scherpe psychologische inzicht van de oude schrijver.
Pieter Feller
