Winnetou van Karl May

Het wilde kruid “stiekem”.

Ik was lange tijd het enige meisje in onze familie en kennissenkring. Dat had onder meer als gevolg dat ik nooit een echt poppenmens werd. Ik hàd poppen, maar in het beste geval werden die in een kinderzitje geplaatst en zat ik ervóór met een boekje in mijn handen. Tot grote ergernis van mijn moeder, die ik daarmee bijna letterlijk de gordijnen in joeg. Mijn geijkte uitvlucht (ik was zes toen ik die bedacht!): “De pop kan niet slapen en ik lees haar een verhaaltje voor”. Probeer daar als moeder maar eens een speld tussen te krijgen!
Naarmate er meer jongens in mijn omgeving verschenen werden de spelletjes ruwer en stoerder. Ridders moesten af en toe het veld ruimen voor voetbal en vaker nog voor cowboys en indianen. Het scenario diende regelmatig aangepast omdat ik het vertikte de gekidnapte jonkvrouw te spelen.

Toen ik toch al bijna de poppenleeftijd ontgroeid en –ondanks de “keurige” meidenopvoeding – tot een halve kwajongen verworden was, kwam onze krant met bonnen die je moest sparen en daar kon je bij de krantenman dan stripboeken met de verhalen van Karl May voor “kopen”. Daarvoor moest ik wél de krantenman omkopen, want hij kon die niet afleveren als mijn ouders thuis waren. Mijn ouders vonden namelijk dat indianenverhalen niet geschikt waren voor meisjes.
Ze overstelpten me dan ook met van die echte meisjesverhalen. Eerst de Tiny-boeken en later de hele reeks Pitty’s van Enid Blyton. Ach, ik heb die ook stukgelezen, hoor. Met die enkele kostbare schatten kon ik immers overdag niet uitpakken, dus moest ik mijn letterhonger ergens mee stillen. En vooral de belevenissen van Pitty vielen nog best mee. Ik geloof trouwens dat beide reeksen nog altijd circuleren, toch minstens in het tweedehands circuit. Er zullen dus best nog wel meisjes zijn die er pret aan beleven.

Als ik me nog goed herinner waren er in totaal vier Winnetou-boeken. Eén ervan was De schat in het Zilvermeer, dat was de absolute topper. Ik vond de tekeningen zo prachtig, dat ik mijn hart verloor aan Winnetou. Ik vond de verhalen nog prachtiger, want naast spanning en het gevecht voor recht en vrede kwam er af en toe ook al een streepje romantiek om de hoek gluren. En waarschijnlijk was de saus op het gerecht gemaakt op basis van het wilde kruid “stiekem”. Mijn zakgeld ging dan ook onveranderlijk op aan batterijen voor een zaklamp die me toeliet de boeken onder de dekens te (her)lezen tot de kleur zowat van de platen af was.
Onlangs kwam ik op het internet nog foto’s tegen uit de verfilmingen van May’s verhalen. En geloof het of niet, Pierre Brice haalde weer heel even mijn “wilde kant” boven…

Chris van Hoecke

Deze hommage is speciaal geschreven voor de Kinderboekenweek 2013