Misdaad met een knipoog naar Dame Agatha

De Christiemoorden – Dominique Biebau – Uitgeverij Vrijdag – 227 blz.

Vondel schreef het in zijn Aenleidinge ter Nederduitsche dichtkunste: “Zoo ziet men den besten meesteren de kunst af, en leert, behendigh stelende, een’ ander het zijne te laten”. Biebau benut zeker het werk van Agatha Christie in zijn derde misdaadroman, maar zonder tot imitatie over te gaan. Eerder kunnen we het een eerbetoon noemen aan een van de grootste misdaadauteurs van de vorige eeuw. De specifieke dorpssfeer uit de romans met Miss Marple is ook aanwezig in deze roman. Het zijn inderdaad haar boeken die bij de bibliotheek in Mollendaal worden ingeleverd en de lezer zal nog wel meer voorbeelden tegenkomen.

In het eerste hoofdstuk (en op de cursieve fragmenten na, het enige zonder naam) bepaalt de auteur de locatie van het verhaal. Met het Mollendaalbos, de knipoog naar zijn tweede misdaadroman Het mollenfeest en de Mollenkoning met zijn duistere rijk, komt de lezer opnieuw aan in het slaperige dorpje Mollendaal onder de rook van Leuven. Eerst volgt dan een cursief hoofdstukje. De oplettende lezer zal zeker al vermoeden dat de beschreven persoon iets met de dader te maken heeft. Hij heeft een brief van de dokter ontvangen: “Het betrof een doodvonnis”. Successievelijk leren we daarna alle personen kennen, voornamelijk in de hoofdstukken met hun naam.

De twee belangrijkste protagonisten zijn Judith Monnaerts en Isabelle. De eerste is een grijze muis, die het door liefde voor boeken heeft gebracht tot bibliothecaris. Zij verwoordt het hedendaagse thema van de ontlezing. Isabelle is de tweede. Zij keert na een aantal jaren sabbatical terug naar Mollendaal, vertegenwoordigt Hermandad, en zal de leiding krijgen over het oplossen van de perikelen die zich in Mollendaal gaan voordoen.

Judith ontvangt in het kastje van teruggebrachte boeken in totaal zevenmaal boeken van Agatha Christie, die ze nooit of te nimmer heeft uitgeleend. Het eerste is De Zaak Styles (het vijftigste accolade boek van Christie, haar debuut en introductie van Hercule Poirot) erin geschoven een briefje met de tekst “Hoe het allemaal begint…”.  Steevast twee dagen na de bezorging van een Christie-boek gebeurt er daarna iets akeligs in Mollendaal: de dode hond blijkt vergiftigd, de bestuurder van een elektrische auto wordt bijna slachtoffer van elektrocutie, er valt een dode door steken van Aziatische hoornaars en ook in de bibliotheek zelf wordt het onveilig als blijkt dat er in een pakje een gifslang zit. Spektakel is er zeker bij de explosie in de pizzeria.

Het genoemde tweetal krijgt ‘hulp’ van de thrillerboekclub (lees roddelclub) Met Thrillende Vingers en dan specifiek de dames Eline en Sien. Judith wordt opgescheept met een nieuwe assistent, Geoffrey. Behalve deze personages zal de lezer nog enkele markante figuren leren kennen. Het zijn allemaal mensen van vlees en bloed en geen bordpapieren figuranten, daarvoor al een compliment aan Biebau.

De lezer zal moeten proberen met de verstopte aanwijzingen het mysterie op te lossen, wat nog heel wat voeten in aarde zal hebben: Biebau is een meester in het verstoppen, gelijk zijn voorbeeld Dame Agatha. Ook zal de lezer moeten beseffen dat het Biebau er niet om te doen is een nieuwe Christie te schrijven, maar haar uitsluitend te willen gebruiken als leidraad. Hij doet dat stilistisch met zeer verzorgde taal. De korte hoofdstukken (85 stuks) verhogen de spanning. De hoofdstukken beginnen met de naam van degene die daarin de hoofdrol speelt (uitgezonderd de cursieve hoofdstukjes). Speciale aandacht vereisen die hoofdstukjes die beginnen met “Document ter staving”. In een paar woorden wordt daarin een document beschreven dat de figuur uit de cursieve stukken in zijn kluis, in een schoenendoos bewaart.

De misdaden op zichzelf zijn niet spectaculair genoeg om op het puntje van de stoel te gaan zitten, maar zijn puzzelstukjes die allemaal op de juiste manier bij elkaar gelegd, heel nauwkeurig bij een duidelijke oplossing uitkomen. Hints van Biebau, hoe ze te leggen zijn goed verborgen, maar wel degelijk aanwezig. Achteraf zal de lezer dat telkens beseffen. In dat verband is ook duidelijk dat op de cover van dit boek “misdaadroman” staat en niet, zoals op zijn vorige boek “literaire thriller”.

Biebau weet het geheel te larderen met een gezonde dosis humor, maar of dat ook genoeg is om opnieuw de Hercule Poirot-prijs en/of de Gouden Strop te winnen zoals met zijn eerste thriller Russisch voor beginners is de vraag. Maar lezenswaardig is deze roman zeker, speciaal voor Christie-fans!

Kees de Kievid