Niet verrassend maar wel vermakelijk
Leven en laten leven – Hendrik Groen – Meulenhoff – 284 blz.
In 2014 verscheen het eerste dagboek van Hendrik Groen Pogingen iets van het leven te maken. Het was grappig en herkenbaar en mede daardoor een groot succes. Vertaalrechten zijn verkocht aan 35 landen, een toneelstuk en een televisieserie volgde. Net als een tweede deel Zolang er leven is. Het succesvolle format van zijn eerste boek gaf wat meer van hetzelfde, maar uiteraard gekocht door de fans en wederom een bestseller. Dat het verhaal verteld was, wist onze dagboekschrijver ook en hij laat in zijn dagboek doorschemeren dat hij de ambitie heeft tot het schrijven van een roman. En daar is hij dan:Leven en laten leven.
De hoofdpersoon is Arthur Ophof, een kleurloze man, die altijd had willen reizen, maar gewoon als
werknemer viermaal per week in de file staat richting werk of weer terug naar huis waar zijn vrouw op
hem wacht, zonder kinderen in een doorsnee rijtjeshuis. Op vrijdagmiddag spreekt hij zijn drie
vrienden, zijn uitje van de week. Bijna vijftig, ontslagen door zijn werkgever, begint het te kriebelen
en wil hij het roer omgooien, met alle gevolgen van dien.
Geheel in de trant van de vorige twee boeken, cover in dezelfde stijl en de titel die prima aansluit, is
het wat moeilijk het vorige werk los te laten en fris in het boek te duiken. De sticker op het boek met
een verwijzing naar het eerste boek is daar ook debet aan. Hoewel je weet dat het een roman is over andere personages, had ik toch op de eerste plaats het bejaardenhuisplaatje in gedachten. Na eenmaal dit
opzij geschoven te hebben, kon ik genieten van een grappige, vermakelijke en vooral luchtige roman,
ondanks (of juist dankzij ) het onderwerp. Het hoofdpersonage zet namelijk zijn eigen dood in scène,
omdat hij ergens anders een nieuw leven wil opbouwen. Dit is natuurlijk de aanleiding voor zeer
uiteenlopende problemen waar hij tegen aanloopt tijdens de organisatie van het geheel.
Bovengenoemde spoiler staat ook op de achterflap van het boek, anders had ik hem niet in mijn
recensie gezet, aan de ene kant wel jammer dat je deze voorkennis hebt, aan de andere kant maakt het
voor de beleving van het verhaal niet zoveel uit. Vanaf het begin van het boek is het al snel duidelijk
dat dit het doel is van Arthur en heeft hij het er maar druk mee om alles te regelen en een juist tijdstip
er voor te vinden.
Vanuit Arthurs beleving lezen we het verhaal met af en toe een klein stukje vanuit het perspectief van
zijn vrouw Afra. Deze kleine stukjes geven een leuk beeld over hoe ze beiden op hun eigen manier over
dingen denken waardoor de lezer een wat breder beeld krijgt van het verhaal en van de karakters.
Het geheel leest dus heel vlot weg en het heeft zeker thema’s die ook in de vorige boeken langs
kwamen, dus fans van het eerste uur zullen deze roman zeker wel waarderen.
Omdat ik zelf het tweede dagboek vond tegenvallen, mede doordat het niet vernieuwend meer was en
veel van hetzelfde, was ik zeer benieuwd naar deze roman. Ik kon mijn vooroordeel snel los laten
en vanaf het eerste hoofdstuk wist de schrijver mij te pakken en door te laten lezen. Het is grappig,
relativerend en de schrijver weet van een beladen onderwerp (de dood en het begrafeniswereldje)
een luchtig geheel te maken. Je leest het allemaal met een glimlach en het is vooral de subtiele humor
in het boek die mij door liet lezen. Prima vakantielectuur en ik denk weer een bestseller voor Hendrik Groen.
