Veel van hetzelfde in het tweede boek van en over Hendrik Groen
Zolang er leven is – Hendrik Groen – Meulenhoff – 320 blz.
Zolang er leven is, is het tweede boek van Hendrik Groen. Zijn eerste boek Pogingen iets van het leven te maken was een regelrechte verkoophit Maar liefst 70.000 exemplaren zijn er tot nu toe van verkocht en de verkoop loopt nog altijd door. Al tijdens het verschijnen van dit eerste boek barstte de vraag los wie Hendrik Groen is. Het lijkt onwaarschijnlijk dat Hendrik Groen inderdaad een man van 85 jaar oud is. Namen als A.L. Snijders, Nico Dijkshoorn, Marcel van Roosmalen en zelfs Sylvia Witteman werden genoemd. De uitgeverij houdt uiteraard de kaken stijf op elkaar, goed voor de verkoopcijfers.
Zolang er leven is, is meer van hetzelfde: dezelfde omgeving, dezelfde vrienden, vergelijkbare situaties. Gaat in het eerste boek een dierbare vriendin dood, in het tweede deel is het een beste vriend. Ook de verhouding tussen de bestuurders van het tehuis en haar bewoners is hetzelfde: de regeltjes die gemaakt lijken om de bewoners tegen te werken, de dreigende sluiting, het vertrek van de strenge directrice door de nog vervelendere directeur Van de Kerkhof(what’s in a name?).
Toch komt Groen soms met een mooie observatie, zoals over de demente Grietje. “In haar hoofd zit ergens nog een heel leven opgesloten. Ze kan er zelf niet meer bij, maar ik koester nog het stukje dat we gemeenschappelijk hadden.”
Ook in dit boek speelt de Omanido-club (Oud maar niet dood) een belangrijke rol. De club organiseert weer veel etentjes buiten de deur, uitstapjes en zelfs een tripje naar Brugge.
Vermakelijk om te lezen, maar ook af en toe cliché: de vele plaspauzes onderweg die bejaarden nodig hebben, de tijd die het kost om in en uit te stappen, de incontinentieluiers.
Het verhaal lijkt toch wat snel geschreven(moest er na het succes van het eerste boek snel een tweede geschreven worden van de uitgever?) en komt hier en daar wat rommelig over, met losse eindjes. Hoe kan Hendrik zich gewoon redden, terwijl zijn arm in het gips zit? Hoe kunnen twee vrienden, Ria en Antoine, zulke lekkere hapjes maken als er op de kamers niet gekookt mag worden en er hoogstens een klein kookplaatje aanwezig is? Ik denk dat Hendrik Groen na dit tweede deel wel klaar is met zijn dagboek. Hij kondigt dit aan het eind van Zolang er leven is ook al aan, hij wil een roman gaan schrijven, over twee oudere mannen, dat dan weer wel.
Nelleke Feller
