“Ik las als kind maniakaal veel”

Schrijfster Inez van Loon woont in Amsterdam met haar man en twee zonen. Als kind was ze gek op schaatsen en rolschaatsen, zwemmen en lezen. Ze las vaak stiekem met een zaklantaarn onder de dekens in bed en had al snel de hele bibliotheek uitgelezen. Later kwamen de studieboeken en werd ze socioloog/ kindercriminoloog. Uit interesse studeerde ze daarna Oost-Aziatische kunstgeschiedenis & Chinees. Ze heeft veel gereisd en de meest uiteenlopende banen gehad, van hoofd van de feestcommissie in een bejaardentehuis tot assistent van een handelaar van zeventiende eeuwse kunst. Ze houdt van lezen, films kijken, koken, zeilen, skiën en nog steeds (rol)schaatsen.
Als moeder van een skateboarder ergerde ze zich aan de negatieve publiciteit rond skateboarders. Dit was de directe aanleiding om de serie Skatewise te schrijven. Skatewise is wereldwijd de eerste serie avonturenverhalen over een groepje skateboarders. Haar laatste boek Mijn zusje gaat over een Sintimeisje in de Tweede Wereldoorlog.

Werd er in het gezin waarin je bent opgegroeid veel gelezen?

Ik las zelf als kind maniakaal veel. De dames van de bibliotheek in Dordrecht wisten niet wat ze met me aan moesten, het ene na het andere boek verslond ik.

Wat voor boeken las jij als kind het liefst en welke genres hebben momenteel je voorkeur?

Toen ik een jaar of tien was, las ik het liefst jongensboeken. De scheepsjongens van Bontekoe was mijn lievelingsboek. Ik droomde ervan om met zo’n schip mee te gaan. Tegenwoordig houd ik het meest van historische romans en biografieën. Ik vind het leuk als verhalen zijn gebaseerd op ware gebeurtenissen. Lievelingsschrijvers zijn Hella Haasse en Russische schrijvers zoals Konstantin Paustovskij.

Wanneer wist je dat je schrijfster wilde worden of is dat geen bewuste keus geweest?

Ik heb een tijdje samengewerkt met Tomas Ross. Hij gaf mij het advies om jeugdboeken te schrijven.

Heb je naast schrijven ook ander werk?

Ik schrijf fulltime. Het doen van onderzoek kost ook veel tijd.

In drie van je boeken speelt historie een grote rol, maar je hebt ook een serie over skateboarden gemaakt. Switch jij gemakkelijk tussen het ene en het andere genre, of is het een grote omschakeling?

Het was helemaal niet de bedoeling om een serie over skateboarden te schrijven. Maar mijn jongste zoon wilde niet lezen en vroeg mij er eentje te schrijven. Het zijn er vijf geworden omdat ze ook goed vielen bij andere kinderen die nooit wilden lezen. Maar het blijft altijd moeilijk om te switchen tussen stijlen en onderwerpen.

Wat heeft je op het idee gebracht om een boek te schrijven over een zigeunermeisje, en specifiek in het licht van de Tweede Wereldoorlog?

Ik ben altijd heel nieuwsgierig geweest naar ‘de zigeuners’. Als vanzelf kom je dan uit in de periode voor de oorlog: de tijd dat ze nog vrij konden rondreizen met hun wagens. Al snel kwam ik erachter dat de Holocaust een enorme impact op het leven van Sinti en Roma heeft gehad. Voor hen ging de ellende na de oorlog door. Ze kregen een absoluut trekverbod en kwamen weer achter slagbomen in verzamelkampen terecht. Toen niemand naar hun verhalen wilde luisteren, hebben ze er maar het zwijgen toe gedaan. Pas vrij recent wordt het lot van Sinti en Roma ook genoemd bij de Dodenherdenking.

In Mijn zusje speelt de periode vóór de oorlog een belangrijker rol dan de oorlog zelf. Was dat ook je oorspronkelijke plan of zijn je ideeën over het verhaal tijdens het schrijfproces gewijzigd?

De ideeën over het verhaal zijn tijdens het onderzoek sterk gewijzigd. Onbekend is onbemind. Ik wilde hun manier van leven voor de oorlog laten zien om te begrijpen wie ze vandaag zijn.

Wist je meteen dat het over een meisje moest gaan, en zo ja, waarom?

Ik zag direct een meisje voor me. Misschien kwam het door de foto’s die ik zag?

Heb je lang research moeten doen om dit boek te kunnen schrijven?

Ik heb een jaar lang onderzoek gedaan. Sinti hebben geen geschreven cultuur en willen niets aan buitenstaanders kwijt. Ze vormen een zeer gesloten gemeenschap. Hun wantrouwende houding t.o.v. de buitenwereld is te verklaren door alles wat er in het verleden is gebeurd.

Een kernwaarde van het zigeunerleven is vrijheid. In hoeverre is vrijheid voor jou ook een kernwaarde, en zo ja, in welk opzicht het meest?

Sinti zijn de oudste minderheid en zijn altijd ‘ongewenste vreemdelingen’ geweest. Deze kernwaarde wordt in feite behoorlijk ingeperkt. Leven en laten leven. Vrijheid is voor mij om te kunnen zijn wie je bent met zo min mogelijk beperkingen.

Wil je nog iets kwijt wat niet in deze vragen aan de orde is gekomen?

Ik hoop dat Mijn zusje bijdraagt tot meer begrip en respect voor de manier van leven van Sinti en Roma.

Vragen: Tiny Fisscher

Lees hier de recensie van Mijn zusje