Onwaarschijnlijk mooie roman

  De regen van Ionah- Santiago Pajares – Vertaling: Jacqueline Visser – Atlas Contact – 240 blz.

Santiago Pajares combineerde jarenlang zijn werk als computerdeskundige met het schrijven en met het maken van korte films, waarvan de scripts ook op papier zijn uitgegeven. De regen van Ionah is zijn vierde roman, maar voor zover ik weet is dit de enige die in het Nederlands is vertaald.

“Mama heeft het wel vaker zien regenen, heel vaak. Ze zei tegen me dat het voor haar iets normaals was, dat ze het niets bijzonders vond. Ik kon me niet voorstellen hoe dat kon, hoe het voor iemand gewoon kon zijn om water uit de hemel te zien vallen. Ik bedoel maar…water uit de hemel! Het is een mooie gedachte. Het is een kwellende gedachte.”

Ionah woont alleen met zijn moeder in de woestijn, hij is daar geboren. Zijn moeder is hierheen gevlucht, toen “alles anders werd”. Hij leert hoe hij moet overleven voor als zij er niet meer is. Ze leert hem hagedissen vangen, vechten, een waterput maken én onderhouden, maar ze leert hem ook lezen en schrijven, met een puntig stokje in het zand.
Als zijn moeder overlijdt is Ionah twaalf jaar en moet hij het zelf zien te redden. Maar de eenzaamheid drijft hem weg van de veilige keet en de put en hij trekt de woestijn in, op zoek naar andere mensen, naar een andere wereld. De stem van zijn moeder blijft hij altijd horen, ze helpt en begeleidt hem nog steeds in zijn gedachten. Dan leert hij Shui kennen en verandert alles.
” ‘Hoe heet je?’
‘Ik heet Shui.’
‘Wat betekent dat?’
‘Het betekent “water”.’
Water. Hij heet water. Ik heb water gevonden in de woestijn.”

Direct vanaf het begin sluit je Ionah in je hart. Hij is lief, eerlijk, onschuldig en dapper. Maar door de wijze lessen van zijn moeder, houdt hij vanaf het begin wel afstand van Shui. Is hij slecht, of is hij goed? Heel mooi hoe de auteur de stem van zijn moeder nog steeds laat horen en hoe Ionah nog steeds discussies met haar voert, om zo uiteindelijk tot goede beslissingen te komen.

Er komt een moment in het boek dat je weet dat Ionah de woestijn zal moeten verlaten. Maar eigenlijk wil je dat niet, je wilt dat hij veilig in zijn keet blijft, in de buurt van water en voedsel, dat hij behoed zal worden voor de boze buitenwereld.
De zoektocht door de woestijn is enorm spannend, maar ook heel mooi beschreven. Hoe overleef je, als je je hele leven alleen maar in de woestijn hebt gewoond, in een simpele keet, met een put als watervoorziening en hagedissen en een kleine moestuin als bron van voedsel? De auteur gaat geen enkele keer de fout in, in zijn verhaal met voorwerpen die Ionah nooit heeft leren gebruiken. Zonder het woord te gebruiken omschrijft hij iets heel simpels zoals een waterkraan; voor ons heel gebruikelijk, voor Ionah een wonder.

Met prachtige, moralistische teksten voert Pajares je mee in de wereld van oorlog en eenzaamheid, maar ook van vriendschap en hoop. Jacqueline Visser heeft een hele goede vertaling gemaakt van dit boek, de sfeer is echt prachtig weergegeven. Aangezien ik geen Spaans lees en spreek, weet ik niet hoe dit in het origineel zou zijn geweest, maar ik heb echt genoten van deze onwaarschijnlijk mooie roman.

De regen van Ionah wordt vergeleken met Le Petit Prince (De Kleine Prins) van Saint-Exupéry. Ik heb dit boek zelf nooit gelezen, maar boekenvrienden van mij vertelden dat dit een mooie vergelijking is. In september komt er een heruitgave van De Kleine Prins uit, herverteld door Tiny Fisscher. Een mooie gelegenheid om ook dat boek eens te gaan lezen.

Erica Ganzevles