Een mopperboek
Onze verslaggever in de leegte – Dimitri Verhulst – Pluim – 165 blz.
Zuipen, snuiven en neuken zijn de bezigheden die Verhulst het vaakst benoemt in dit boek. De ongedateerde dagboekfragmenten, die rond zijn vijfenveertigste verjaardag in 2017 spelen, laten een rauwe kant zien van Verhulst, die geen blad voor de mond neemt. Zijn zelfvernietigende gedrag verklaart hij tegen het eind van dit boek. Het is allemaal het resultaat van een op de klippen gelopen liefde met een Zweedse vrouw die hem beschuldigde van verkrachting. De onthulling en eventuele vervolging in Zweden drukte zwaar op Verhulst, wat iedereen zich kan voorstellen. Volgens Verhulst is er niets gebeurd en is alles terug te voeren op de wraak van een rancuneuze, verlaten vrouw. Helemaal bevrijd is hij er nog niet van, want hals over kop werd begin maart 2020 een tournee langs Nederlandse boekwinkels afgelast na een onthullend interview in het Vlaamse blad Humo.
Verhulst moppert erop los. Ik heb helemaal niets tegen mopperen, als dat op een originele manier gebeurt, kan het zelfs amusant zijn en dat kun je gerust aan Verhulst overlaten. In het boek zwerft hij de wereld over. We zien hem eenzaam in o.a. Zuid-Afrika, Duitsland, Canada, Polen en de Verenigde Staten. Aan succes ontbreekt het hem niet, maar door het Zweedse zwaard van Damocles kan hij er niet van genieten. Telkens zoekt hij de eenzaamheid op en gaat op zoek naar manieren om zijn gemoed te verdoven. Ergens schrijft hij dat hij wilde dat de witte strepen op de weg van cocaïne waren en dat hij ze dan fijn op zou snuiven. Ook de drank biedt uitkomst. Vele flessen witte en rode wijn en ook sterkere dranken worden dagelijks achterover geklokt.
Ook problematisch is de relatie tot zijn dochter die hij zelden ziet. Als hij haar meeneemt naar New York en haar wat cultuur wil bijbrengen, is ze nergens in geïnteresseerd. Ze neemt alleen maar selfies die ze op Instagram plaatst. Ze krijgen zelfs zo’n ruzie dat hij haar even aan haar lot overlaat in de Big Apple. Zij is woedend en ze praten daarna haast niet meer met elkaar. Bij het afscheid in België is hun verhouding kil.
“Geen bedankje toen ik haar thuis afzette. Geen zoen. Wel de woorden: ’Tot een volgende keer, zeker?’
Iets waaraan we alle twee moeten hebben getwijfeld.”
Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Want er is Tutut, een vrouw die toch echt eens de ware zou kunnen zijn, hoewel Verhulst twijfelt of hij wel uit het goede hout gesneden is om een langdurige relatie aan te gaan. Hij schrijft haar lieve brieven die ook in het boek zijn opgenomen. Als hij eenmaal thuis is, gaat het slecht met de hond van Tutut. Ontroerend, maar ook wel een beetje langdradig, is het heengaan beschreven van het dier, de rouwverwerking, de crematie en de aanschaf van een nieuwe hond.
Het gedoe in Zweden is met een sisser afgelopen voor Verhulst, maar zijn angst voor onthullingen in de pers en de vrees dat zijn carrière ten einde zou zijn, was zo groot dat alleen een vlucht in drank, drugs en seks hem in leven kon houden.
“Toch vreesde ik dat deze gruwelijke grap de krant zou halen en ik mij had op te knopen, omdat mijn leven toch voorbij zou zijn, mijn geloofwaardigheid, omdat de massa daadwerkelijk gelooft dat er vuur moet zijn daar waar het rookt.”
Enfin, Verhulst heeft alles zelf aan het papier toevertrouwd en hij was kennelijk niet meer bang voor het oordeel van de mensen. Misschien twijfelt hij nu weer? Hopelijk kan hij zich herpakken en weer een mooie nieuwe roman schrijven. Aan zijn talent zal het niet liggen, dat bewijst dit dagboek Onze verslaggever in de leegte ook weer eens.
Boek bestellen!
