Kinderen passen zich aan
Zijn jongen – Carry Slee – Lebowski – 221 blz.
Een gezin kan heel disfunctioneel zijn, maar kinderen zijn flexibel en schikken zich naar de nukken van hun ouders. Zo ook Carry en haar zus Els. Moeder is thuis en al snel blijkt dat ze paranoia is. Ze verdenkt haar man, de vader van Carry en Els van overspel met zijn ex, Greetje Kamerling, en ze zet zelfs haar moeder in om hem te bespioneren. Of die dat werkelijk doet, is onbekend, maar in elk geval beweert ze dat er niets aan de hand is. Dit neemt de achterdocht van moeder niet weg. Je krijgt dan ook al snel de indruk dat het goed is dat vader een opgeruimde man is met veel gevoel voor humor. Zonder hem zou het gezin er aan onder door gaan. Moeder ligt veel in bed en krijgt medicijnen om haar zenuwen de baas te blijven.
De sympathie van de lezer ligt al snel bij de vader. Hij runt zijn kleermakerij, zorgt voor het nodige inkomen en maakt de meisjes Slee regelmatig aan het lachen. Moeder is behalve paranoia ook geen aardig mens. Als het even kan scheldt ze haar man uit, omdat hij te laat thuis komt, of omdat hij een verkeerde afslag neemt.
“Papa had een slecht oriëntatiegevoel. Daardoor reed hij meestal verkeerd.
‘Vuile prutser!’ riep mama. ‘Ik zei toch dat je die afslag niet moest nemen. God weet waar we nu uitkomen.’
‘Mens maak je niet druk, we komen er echt wel.’
‘Hoe dan?’ schreeuwde mama.”
Carry en Els zitten op de achterbank en knijpen in elkaars hand. Moeder raast nog een tijdje paniekerig door, maar vader stopt bij een benzinestation en spreekt iemand aan die daar staat te tanken. Alles komt weer goed.
Uit voorgaand stukje kun je afleiden dat het geen harmonieus gezin was.
Niet alleen de relatie tussen vader en moeder is verre van ideaal, maar ook vaders gedrag ten opzichte van zijn dochters is ronduit merkwaardig. Els is de oudste en kennelijk de mooiste. Vader is gek op haar. Zo gek dat hij regelmatig bij haar in bed gaat liggen en tegen haar aankruipt. Of er verder iets gebeurt, laat Slee in het midden. Ook zijn relatie met Carry is merkwaardig. Hij kan niet accepteren dat ze een meisje is en noemt haar ‘mijn jongen.’ Carry gaat daar lange tijd in mee. Ze voetbalt met de jongens in de straat en als haar vader thuiskomt, laat ze zien dat ze heel handig is met de bal. Maar Carry is geen jongen, maar een meisje en wordt overspoeld door tegenstrijdige gevoelens. Je zou het een identiteitscrisis kunnen noemen. Als ze op een gegeven moment wordt gevraagd om bruidsmeisje te zijn, is ze helemaal in de wolken als ze een mooie jurk mag uitzoeken. Vader steekt daar, tot haar grote teleurstelling, een stokje voor. Ondanks alles blijft Carry loyaal aan haar ouders. Ze doet erg haar best om hen beiden tevreden te stellen en probeert de harmonie in het gezin te bewaren.
Carry Slee schrijft het verhaal, dat op de cover een roman wordt genoemd, als een grote overdenking, terwijl ze in haar auto naar Amsterdam rijdt. Haar moeder heeft haar gebeld, wat ze zeer zelden deed, en heeft gezegd dat haar vader is gestorven. In de auto twijfelt Carry of hij wel echt dood is, of dat het weer een van zijn grappen zal zijn. Maar als ze bij haar moeder thuis komt, blijkt hij werkelijk dood te zijn. Al eerder kantelt de aanvankelijke sympathie voor de vader en de antipathie voor de moeder. Alles krijgt een andere wending, waardoor je meer begrip krijgt voor de moeder. Carry Slee zet de gedachten uit haar kindertijd zeer aannemelijk neer. Ze heeft vele jeugd- en kinderboeken geschreven waarbij ze zich moest inleven in kinderen en pubers en nu doet ze dat voor haar eigen jeugd. Het is een tragisch verhaal waarin de humor niet ontbreekt. Het boek laat ook zien hoe flexibel kinderen zijn. Ze passen zich aan alle omstandigheden en met een beetje geluk komen ze zonder al te grote geestelijke schade door hun jeugd heen. In elk geval is voor Carry Slee uiteindelijk alles goed gekomen.
Boek bestellen!
