Agatha Christie, maar dan zonder moord
De Boekhandel – Penelope Fitzgerald – Vertaling: Mieke Prins – Uitgeverij Karmijn – 135 blz.
Natuurlijk doe ik de schrijfster, die de Booker Prize won, tekort door dit boek een Agatha Christie zonder moord te noemen, maar toch komt die omschrijving het dichtst in de buurt van wat ik bij De Boekhandel voel. Voor het eerst gepubliceerd in 1978, maar spelend in 1959 – 1960 ademt het die landerige sfeer van de boeken van Christie. Alleen hier amper een plot en zeker geen plot dat je naar het puntje van je stoel doet schuiven. Vergeleken met de romans van tegenwoordig kabbelt het leven van hoofdpersonage Florence Green rustig voort. Tè rustig voor veel lezers misschien, maar niet voor mij. Door de omvang van het boek kun je het in een paar uur uithebben en leef je mee met de besognes van weduwe Green. Het boek is aangenaam kalm.
The Old House, het oudste huis van het stadje Hardborough, staat al jarenlang leeg en weduwe Florence Green vat het plan op om er op haar vijftigste een boekhandel in te beginnen. Ze heeft ervaring als verkoopster in de boekwinkel van Müller waar ze voor haar trouwen werkte. Ze krijgt het voor elkaar om het benodigde geld te lenen bij de plaatselijke bank en gaat aan de slag. Al snel komt ze erachter dat ze wordt tegengewerkt door Mrs. Gamart van The Stead – een soort landhuis – zij is de meest invloedrijke vrouw van Hardborough die plotseling een cultureel centrum in The Old House wil vestigen. Mrs. Green kan ook de viswinkel van Mr.Deben kopen, maar verkiest The Old House. Ze laat zich niet manipuleren door de elite van het stadje. De kaarten voor het verhaal worden al geschud in hoofdstuk twee als Florence Green wordt uitgenodigd op een feestje in The Stead. Er zijn gelukkig ook mensen die haar steunen, zoals de excentrieke Mr. Brundish van The Holthouse.
Wilma Seijbel van uitgeverij Karmijn heeft een risico genomen door dit boek op de Nederlandse markt te brengen, want De Boekhandel voldoet eigenlijk niet aan de eisen die een uitgeverij heden ten dage aan een roman stelt, daar moet veel vaart inzitten, anders haakt de lezer af. Waarom heeft geen enkele uitgeverij destijds de boeken van Penelope Fitzgerald in Nederland uitgebracht? Ze is een Booker Prize winnares en was ook nog eens vier keer genomineerd. Het had in de jaren zeventig meer kans gehad op goede verkoopcijfers dan nu.
De Boekhandel past wel in de trend van het uitbrengen van onontdekte parels van de literatuur, zoals de boeken van John Williams. Ik denk dat Karmijn in de roos geschoten heeft met dit boek. Fitzgerald zet opvallende personages neer en laat ook veel ruimte voor de fantasie van de lezer. Hopelijk worden meer boeken van haar vertaald in het Nederlands en dan net zo mooi als Mieke Prins het met dit boek heeft gedaan.
