Als het even tegenzit
De jongen die niet gaat verhuizen – Marian de Smet – Illustraties Mattias De leeuw – Luitingh Sijthoff – 96 blz.
Hessel gaat binnenkort verhuizen. Volgens zijn ouders is het oude huis te klein voor hen geworden, maar Hessel vindt dat onzin. Het oude huis is prima, vindt hij, en naar de nieuwe school wil hij ook al niet. Bovendien woont hij nu lekker dicht bij zijn vriend Berker en hij wil zijn vriend niet verliezen. In een boze bui besluit Hessel om bij Berker te gaan wonen. Hij pakt zijn koffer in en vertrekt. Als hij bij Berker is, vertelt zijn vriend dat Hessel niet bij hem kan wonen. Berker heeft net straf gehad en moet op zijn kamer blijven omdat hij had gezegd dat hij zijn oma vond stinken. Berker moet van kamer ruilen waardoor hij voortaan samen met zijn oma in één bed zal slapen en daar heeft hij helemaal geen zin in.
De vrienden besluiten ervandoor te gaan met zijn tweetjes. Ze vertellen hun ouders een smoes en vertrekken, met de zware koffer. Al snel komen ze erachter dat ze niet goed hebben nagedacht over hun wegloopplan en blijkt weglopen toch wat lastiger dan gedacht. Zo zijn ze bijvoorbeeld vergeten iets te eten mee te nemen. Onderweg komen ze een Irakees meisje tegen dat in een kerk woont. Haar familie moet het land verlaten en weer terug naar het land waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen. De vader van het meisje is daarom in hongerstaking gegaan. Hessel heeft een geweldige oplossing voor haar: haar familie mag zijn nieuwe huis hebben! Samen gaan ze op zoek naar het nieuwe huis, maar waar was het ook al weer? Ze verdwalen hopeloos in de grote stad en als het bijna donker is hebben ze het huis nog altijd niet gevonden.
Het boek leest vlot en makkelijk en is in de ik-vorm geschreven. Alhoewel het verhaal niet heel spannend is, is het meer dan voldoende om de aandacht bij het verhaal te houden en snel verder te willen lezen. Na iedere paar bladzijdes gebeurt er weer wat nieuws en door de aangename schrijfstijl leest het boek erg prettig. Dankzij de humoristische illustraties van Mattias De Leeuw blader je net even sneller door het boek. De zwartwit tekeningen zijn eenvoudig, waardoor ze genoeg ruimte overlaten voor je eigen fantasie. Toch heeft hij voldoende emotie toe weten te voegen, vooral in de paginagrote illustraties. Mattias wist al meerdere prijzen in de wacht te slepen met zijn werk.
De schrijfster weet enkele actuele thema’s op zeer luchtige wijze in het verhaal te verweven, zonder hierin belerend te zijn. Aangezien de schrijfster in het dagelijks leven ook kleuterjuf is, is het niet vreemd dat ze de kunst beheerst om op kinderlijk eenvoudige wijze dingen uit te leggen: “… de oma heeft een ziekte waardoor je hoofd denkt dat je weer een kind bent.” Hierdoor wordt niets zwaar en blijft het verhaal luchtig. Door de objectieve wijze waarop bepaalde thema’s worden beschreven krijgt de lezer de kans een eigen mening te vormen. Vooral Hessels situatie wordt in perspectief geplaatst doordat zowel Berker als het Irakese meisje in een nog lastiger situatie verkeren. Wat hen betreft worden de problemen aan het eind van het boek niet opgelost, maar blijft het open hoe het voor deze twee kinderen zal aflopen. De schrijfster laat hiermee heel mooi zien dat niet alles in het leven altijd kan worden opgelost. Als het even tegenzit in het leven, is weglopen voor je problemen duidelijk niet de beste oplossing. Soms kan je dingen beter gewoon in de ogen kijken en dan kan je ontdekken, dat het misschien toch wel meevalt. Een ingetogen verhaal dat stof geeft tot nadenken.
