Buitengewoon en bizar verhaal
Toen kwamen de wolven – William Giraldi – Vertaling: Irving Pardoen – Lebowski – 190 blz.
Toen kwamen de wolven(Engelse titel: Hold the dark) is het tweede boek van de Amerikaanse schrijver William Giraldi. Hij debuteerde in 2011 met het boek Busy Monsters(nog niet vertaald) dat in Amerika goed werd ontvangen, maar ook gemengde gevoelens opriep. Hij is redacteur van het literaire tijdschrift AGNI en hij schrijft essays o.a. over literatuur in The New Republic en The Wallstreet Journal. De Nederlandse titel suggereert een boek dat zich afspeelt in de ruige natuur en dat klopt ook wel, alleen spelen de wolven in het boek een kleinere rol dan de titel en cover suggereren.
Ik ken de Amerikaanse versie van het boek niet, maar de vertaling van de titel, die de lading dus niet dekt, vind ik niet zo accuraat. Helaas blijkt dit niet het enige mankement aan de vertaling te zijn. Het wemelt van de vreemde zinnetjes en dat kun je ook de redactie kwalijk nemen. Dat is jammer, want er is waarschijnlijk wel wat aan mooie taal verloren gegaan in het boek, dat volgens de New York Times Book Review weergaloos is geschreven.
De oude schrijver van een wolvenboek Russell Core gaat naar het dorpje Keelut in Alaska op verzoek van Medora Slone. In een brief beweert ze dat er drie kinderen zijn gegrepen en gedood door wolven waaronder haar enige zoon Bailey. Core ontmoet Medora, zoekt de wolven op in het ijskoude witte landschap en doet een vreemde ontdekking.
Medora’s echtgenoot Vernon vecht intussen ergens in het Midden-Oosten met zijn eenheid tegen terroristen. In het eerste gedeelte van het boek bevinden we ons afwisselend in het ijskoude Alaska en de snikhete woestijn.
Het wordt al snel duidelijk dat Vernon een heel gewelddadig karakter heeft. Wanneer hij in de strijd licht gewond raakt, mag hij naar huis. Hij weet dan nog niet dat zijn enige zoon dood is. Als hij terug is in Alaska en zijn dode zoon te zien krijgt, krijgt het verhaal een totaal onverwachte en gewelddadige wending. Er ontstaat een soort tornado van agressie waarin in het begin Vernon Slone, zijn vriend Cheeon en de politieman Marium, en uiteindelijk ook Madora en Russell Core, een belangrijke rol spelen.
Toen kwamen de wolven is wel een erg Amerikaans boek, vol keihard en vaak onverklaarbaar geweld. Ik moest denken aan de uitdrukking ‘Homo homini lupus’ oftewel ‘De mens is een wolf voor zijn medemens’, want dat gaat voor dit verhaal helemaal op. Het boek is een pageturner, want je wilt graag doorlezen om erachter te komen waarom de dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Op sommige vragen krijg je een antwoord en op andere niet. Enkele gewelddadige scènes bleven me lang bij, zoals de verkrachting van een meisje in het Midden-Oosten, waarbij voor het eerst duidelijk wordt hoe gewelddadig Vernon Slone is. Mooi en goed beschreven zijn de natuur- en weersbeschrijvingen van de ijskoude wildernis in Alaska. Toen kwamen de wolven heeft ondanks alle geweld(er vallen een stuk of tien doden en dan reken ik die in het Midden-Oosten nog niet eens mee) toch nog een soort happy end. Er zitten veel filmische scènes in en het zou me niet verbazen als het ooit op het witte doek zou verschijnen. De personages mogen dan wel wat meer emoties tonen, want die waren nu zo goed als afwezig.
