De kracht van een verhaal
Welkom bij de club – Thomas van der Meer – Uitgeverij Pluim – 159 blz.
‘Jullie gaan niet bij elkaar slapen, omdat jij een jongen bent …’ Toen keek ze mij aan. ‘En jij bent een meisje.’
Meteen vanaf de eerste pagina trekt de auteur je als lezer het verhaal in. Voor hoofdpersonage Thomas is het van jongs af aan duidelijk dat hij geen meisje is. Samen met een jongen uit de straat (op wie hij jaloers is omdat hij Thomas heet) speelt hij dat hij Jari Litmanen is en de buurjongen noemt zichzelf Michael Jackson. Later beseft hij dat de enige manier om echt gelukkig te worden is, accepteren dat hij in een verkeerd lichaam woont en in transitie gaan. Dat betekent dat hij het zijn ouders moet vertellen.
‘Van geslacht veranderen was na doodgaan het ergste wat je je ouders kon aandoen.’
Hij beseft dat hij ook zijn collega’s op kantoor moet inlichten en houdt ons daarbij een spiegel voor. Hoe afhankelijk zijn wij van anderen die er vreemd en ronduit afschuwelijk op kunnen reageren. Een voorbeeld is zijn leidinggevende mevrouw Krabbenborg die zich er niet voor geneert om impertinente vragen te stellen.
‘Wie gaat die operaties eigenlijk betalen? Wordt het vergoed door je zorgverzekering?’
‘Ja.’
‘Dan betalen wij dus … Het is jouw keuze en de samenleving moet ervoor betalen.’
‘Ik betaal ook zorgpremie.’
‘Dat is voor mensen die echt ziek zijn. Kanker of zo.’
Na alle operaties verhuist Thomas naar een nieuwe stad, krijgt een nieuwe baan en een dito appartement. Eindelijk kan hij door het leven als een man, zonder aan iemand te hoeven vertellen dat hij vroeger een meisje was. Toch zoekt hij contact bij een praatgroep. De begeleider Danny blijkt een akelige vent, die niet alleen niet kan luisteren, maar ook nog herhaaldelijk meer dan tenenkrommende uitspraken doet. Zo ook wanneer hij tijdens een bijeenkomst aan Thomas vraagt of de groep zijn borst mag zien zodat mensen die nog geopereerd moeten worden kunnen zien hoe het er na zo’n operatie uitziet. Thomas weigert, waarop een ander zegt dat hij het wel doet en meteen zijn t-shirt en trui uitdoet.
‘Jij heb geen littekens,’ zei Danny korzelig, alsof hem iets anders was beloofd.
Maar Thomas is inmiddels sterker dan ooit en hoewel hij het niet altijd hardop uit, liegen zijn gedachten er niet om.
‘Ik fantaseerde dat ik met een tractor over zijn gezicht reed.’
Hij schrijft zich in bij een datingsite en na diverse foto’s krijgt hij een mail van een man die buitengewoon knap is. Hij spreekt met hem af en wat volgt is een uitermate komisch en laconiek verhaal wanneer de ook in het echt onwaarschijnlijk knappe man (Matthew) hem uitgebreid vertelt over zijn werk bij zijn eigen baggerbedrijf.
‘Ik vond het heel interessant, al weet ik niet zeker of ik het ook interessant had gevonden als iemand anders het vertelde. Dat hij ver over het tafeltje heen leunde en me hongerig aankeek speelde ook mee.’
Thomas van der Meer heeft een toegankelijke schrijfstijl die meteen pakt. Zijn dialogen zijn levensecht en grappig. Hij weet scènes bijna quasi nonchalant neer te zetten en tegelijkertijd zit jij als lezer met plaatsvervangende schaamte een pijnlijk hilarisch en absurde reactie te lezen. Iets dat meteen ook de kracht is van Welkom bij de club. Net zoals de manier waarop Thomas van der Meer humoristische suggesties weet te wekken zonder ze daadwerkelijk uit te spreken.
Welkom bij de club is een krachtig en ontroerend geschreven boek over een aangrijpend onderwerp waarover nog heel wat te leren valt.
Boek bestellen!
