De schaduw van de dood over Ferrara
– Bert Wagendorp – Pluim – 253 blz.
Wagendorps succesvolle boek Ventoux, dat ook verfilmd werd, was een echte wielerroman. In de, als opvolger van Ventoux betitelde, roman Ferrara verwacht je eenzelfde setting, maar de vier vijftigers Bart, Joost, André en David komen voor een heel andere reden in het wielerstadje bij elkaar. Joost heeft een vervallen palazzo gekocht en wil dat ombouwen tot een designhotel. André, die zijn fortuin in de cocaïnehandel heeft verdiend, financiert de boel. Bart, André en David gaan Joost helpen met klussen. Erg bedreven zijn ze daar niet in en dus wordt de hulp van de mooie architecte, Bianca de Jong, ingeroepen. De verbouwing van het hotel is de eerste lijn.
De tweede lijn is het vertrek van Anna, de zevenentwintigjarige dochter van schrijver Bart, naar het Midden-Oosten, waar ze correspondent wordt voor de krant waarvoor Bart ook gewerkt heeft. Bart is een overbezorgde vader die ruzie krijgt met zijn dochter vanwege zijn pogingen haar te overtuigen om niet naar dat gevaarlijke gebied te gaan.
“’Jouw oude krant heeft me een correspondentschap aangeboden.’
Ik voelde iets onheilspellends naderen. ‘Wow!’ zei ik, ‘wat een eer! Het verbaast me ook niet heel erg, natuurlijk. Waar?’
Ik hoopte dat het niet ver weg zou zijn. Parijs, Londen, en dan regelmatig op bezoek. Ik zag haar twijfelen.
‘Midden-Oosten. Standplaats Amman.’
Het was alsof er een scherpe naald tussen mijn schouderbladen stak.”
De derde lijn is die van David die kanker blijkt te hebben. Vooral dat en ook midlifecrisis van de vijftigers – wat doen we met de rest van ons leven – zorgen ervoor dat de vier vrienden veel aan de dood denken en over onsterfelijkheid praten. Uiteraard wordt dat ook nog extra gestimuleerd door de dood van de vijfde vriend, de veelbelovende dichter Peter Seegers, op de Ventoux. Eigenlijk hebben ze zijn dood nooit goed verwerkt en ook daar wordt in dit boek veel over gepraat.
Wagendorp weeft de lijnen door elkaar, maar zonder dat er een coherent geheel ontstaat. De compositie komt wat geforceerd over, vooral door de introductie van de geheimzinnige figuur Perotto, die in een viskraam werkt, maar er totaal niet uitziet als visverkoper.
“Ik begreep wat David had bedoeld. Perotto droeg kleding van een Engelse landlord, een geruit colbert en een donkerrode spencer boven een grijze manchester broek. Hij deed me denken aan Stephen Fry, hij was lang, zeker 1,90 meter en zwaar, zonder de indruk te wekken van overgewicht.”
Perotto speelt een belangrijke, nogal onwaarschijnlijke, rol in de afwikkeling van een van de lijnen.
Het verhaal zwalkt een beetje, zonder dat het gaat vervelen overigens. Een uitstapje naar een oud klooster dat bewoond wordt door een op sterven na dood zijnde monnik en zijn zuster, die zo heerlijk een kip kan klaarmaken, de diefstal van een tuinbeeld en de seksuele relatie van Bart met Bianca lijken er een beetje met de haren bijgesleept om het verhaal wat volume te geven. Jammer vond ik dat de afloop van Davids ziekte nogal kort wordt afgedaan, terwijl dat een van de meest emotionele momenten van het boek had kunnen zijn.
Ondanks dat de dood als een zwarte schaduw over het boek hangt, blijft de toon vooral luchtig en gezellig. Er wordt deze keer weinig gewielrend, maar we worden wel ruim geïnformeerd over allerlei toeristische trekpleisters.
De leukste fragmenten zijn die waarin de mannen zich weer als speelse jongens gedragen, zoals je dat vaak ziet in mannenvriendschappen. Ferrara is een aardige, onderhoudende roman, maar kan niet tippen aan Ventoux.
