Dodo’s in een boerenschuur
De lijst van Violet Sopjes – David Vlietstra – Illustraties: Yoko Heiligers – Gottmer – 224 blz.
Ik verklap niets als ik vertel dat er dodo’s in dit boek voorkomen, tenslotte staan de vogels op de voorkant. Ze leven in een boerenschuur en worden ontdekt door Violet Sopjes en Nonet van Kammen, een meisje uit haar klas. Kan dat? Het is niet onmogelijk, want er zijn dodo’s naar Europa gebracht en wie weet zijn dit de afstammelingen. Ook klonen is een mogelijkheid. De dodo is een duifachtige vogel en tegenwoordig kan er zoveel met DNA. Of is het toch een fantasie van Violet? Op blz. 41 lezen we dat Violet onder behandeling is van Ingeborg, een therapeut. Vanwege te veel aan fantasie? Is ze een fantaste? Of is er wat anders aan de hand?
Dat Violet moeite heeft met de omgang met andere mensen is al gauw duidelijk. Ze verblijft het liefst in haar kamer met de gordijnen dicht. Van Ingeborg moet ze opdrachten uitvoeren, zoals het vragen van elastiekjes aan de postbode. Zo’n opdracht oefent ze eerst in een rollenspel met Ingeborg. Vervolgens moet ze de opdracht uitvoeren en er verslag van doen. Maar Violet heeft zichzelf een veel moeilijker opdracht gegeven. Ze wil met alle eenentwintig kinderen van haar klas afspreken om te spelen. In haar kamer hangt de lijst met leerlingen die ze stiekem uit het klaslokaal van juf Molly heeft meegenomen.
Violet houdt van structuur, dus probeert ze de lijst alfabetisch af te werken, te beginnen bij Jamie Bender. Het loopt al gauw spaak als blijkt dat Edzo Bierema, nummer twee op de lijst, geen zin heeft om met haar te spelen. Dan maar alle kinderen van wie de voornaam met een J begint. Uiteindelijk lukt het haar om met tien kinderen af te spreken. De dingen, zeg maar gerust avonturen, die ze meemaakt schrijft ze op in schriftjes. Ook noteert ze verjaardagen van de kinderen op de verjaardagskalender.
Bij de avonturen kun je al snel vraagtekens zetten. Een enkele kan echt gebeurd zijn, maar de meeste zijn wel heel fantastisch. Maar die kinderen uit Violets klas dan? Zijn dat echte kinderen met hobby’s, soms met rare ouders en vreemde huizen of zijn die ook verzonnen. Vlietstra laat het aan de lezer over om dat te bedenken.
Violet heeft problemen met het aanspreken van mensen, dat is duidelijk. Ze is bang om fouten te maken en om ‘gek’ over te komen. Daarom moet ze ontmoetingen van tevoren goed voorbereiden. Hoe is het zover gekomen met haar? Op een gegeven moment kreeg ze buikpijn als ze naar school ging. Omdat die niet overging, constateerde de arts dat de schoolomgeving zoveel stress opleverde dat die bij haar de buikpijn veroorzaakte. Buikpijnkinderen komen veel voor. Vaak is de oorzaak moeilijk te achterhalen en is een therapie tijdrovend. David Vlietstra heeft zo’n kwetsbaar kind overtuigend beschreven, zonder dat het zwaar wordt. Er zit veel humor en lichtheid in het boek en aan het eind lijkt de therapie te hebben geholpen. Violet spreekt af met een meisje uit de buurt waar ze een jaar lang niet mee heeft gespeeld. Het kost haar moeite, maar uiteindelijk overwint ze haar angsten. De weg naar een betere toekomst is ingeslagen.
De illustraties zijn van Yoko Heiligers. Ze heeft een mooie, kleurige cover getekend. Het binnenwerk is in zwart, wit en de rustgevende kleur groen geïllustreerd. Ze zijn eenvoudig en grappig en passen goed bij het verhaal.
Boek bestellen!
