Duistere toekomst als waarschuwing tegen haat
Showstealer – Hayley Barker – Vertaling Marie-Louise van Dongen – De Fontein – 426 blz.
Hayley Barker is 18 jaar docent Engels geweest op een Engelse middelbare school. Ze schreef Showstopper en Showstealer vanwege haar angst voor de toenemende haat en agressie tegen minderheden in Engeland. Showstopper is deel 1 van een YA-tweeluik. Showstealer is deel 2.
In Showstopper is koorddanseres Hoshiko de sterattractie van het gevaarlijkste show van Engeland, waar kinderen van minderheden moeten optreden met gevaar voor eigen leven. De blanke elite is dol op het Circus. Hoe meer doden, hoe beter. Wanneer Ben, zoon van een machtig minister, de show bezoekt, wordt hij op slag verliefd op Hoshiko. Haar indringende blik laat hem niet meer los. Kan hij haar redden uit deze gevangenis? En heeft hij de moed het systeem aan te klagen dat zijn moeder als minister in stand houdt?
Ja dus, want vanaf dat punt gaat het tweede boek verder. Het is dan ook belangrijk om de boeken in de goede volgorde te lezen. In Showstealer zijn Hoshiko en Ben op de vlucht sinds ze het Circus van Silvio Sabatini tot de grond toe hebben afgebrand tijdens de explosieve finale van Showstopper. De moeder van Ben is echter vastbesloten hen op te sporen en wraak te nemen. Ben wordt in het nauw gedreven en er zit voor hem niets anders op dan zich op te offeren om zo Hoshiko te redden. Opeens is hij zelf de sterattractie in de dodelijkste show aller tijden…
Opnieuw schotelt Barker de lezer weer een vreselijk schrikbeeld voor. De rassenscheiding en machtsmisbruik zijn nog erger dan eerder. Dit alles komt voort uit een reële angst: de angst voor de polarisatie vandaag de dag in Westerse samenlevingen. Hoewel Barkers natuurlijk veel verder gaat dan je in de echte wereld ooit voor mogelijk zou houden, is het wel een flinke waarschuwing. Het is eigenlijk een dystopie-versie van de actualiteit.
Het nieuwe circus is heftig en gruwelijk, misschien soms zelfs een beetje overdreven. Ik geloof wel dat mensen tot nare dingen in staat zijn en niet altijd compassie tonen voor andere bevolkingsgroepen, maar Barker gaat soms wel erg ver. Natuurlijk helpt dit om het beeld te scheppen dat ze wil neerzetten, maar ik heb er moeite mee te geloven dat de mens echt zo slecht kan zijn. Daarom is het boek niet altijd geloofwaardig. Daarentegen maakt dit het boek wel lekker duister. Het is dan ook zeker bedoeld voor een echte Young Adult en niet voor een veel jongere lezer.
Daarbij is Barker ook gewoon een prima schrijfster. Door middel van de korte hoofdstukken, waarbij ze steeds van perspectief wisselt tussen Hoshi en Ben, en een goede balans tussen actie en details, weet ze de vaart er in te houden. Ook weet ze de sfeer overtuigend neer te zetten. Als lezer voel je de continue dreiging, het voortdurend dreigende gevaar. Je mag wel zeggen dat Barker haar doel heeft gehaald: de lezer is gewaarschuwd.
Felice Beekhuis
