Fitzek neemt je op sleeptouw
Passagier 23 – Sebastian Fitzek – Vertaling: Lucienne Pruijs – The House of Books – 383 blz.
Per jaar – en dit zijn de feiten – verdwijnen er tijdens cruises op zee tientallen passagiers, volgens Sebastian Fitzek gemiddeld 23, van wie nooit meer een spoor wordt gevonden. Voordat een cruiseschip stilligt, is het twee kilometer verder en een zoektocht op de oceaan is natuurlijk onbegonnen werk. Het koude water en de tijd doen hun werk. Mensen die al dan niet vrijwillig overboord zijn gegaan, zijn of al dood na de sprong door de klap op het water, of ze overlijden in betrekkelijk korte tijd aan onderkoeling. Op dit gegeven heeft Sebastian Fitzek zijn fantasie logelaten in Passagier 23.
Martin Schwartz is zijn hoofdpersoon, een getroebleerde politiepsycholoog en undercover agent wiens vrouw en zoontje Tim tijdens een cruise op de Sultan of the Seas spoorloos zijn verdwenen. Hij krijgt een mysterieus telefoontje van een bejaarde vrouw – Gerlinde Dobkovic – die zegt meer te weten over de verdwijning en andere verdwijningen van voornamelijk moeders en kinderen. Schwartz scheept zich, zonder zijn superieuren in te lichten, in op hetzelfde schip om te achterhalen wat de oude vrouw weet. Zij heeft een permanente hut op het schip, waarin ze een gigantisch dossier heeft aangelegd over de verdwijningen, omdat ze er een boek over aan het schrijven is. Een tweede verhaallijn is de reis van Julia en haar dochter Lisa, bekenden van de kapitein van het cruiseschip, Daniel Bonhoeffer. Er zijn nog wat andere lijntjes, maar dit zijn de voornaamste.
In werkelijkheid zullen de meeste vermisten zelfmoordslachtoffers zijn en dat heeft de rederij ook het liefst, want daarmee is de kous af. Als er plotseling een vermist meisje van twaalf – Anouk – opduikt en nog wel onder de ogen van Gerlinde Dobkowitz, dan is er iets raars aan de hand. Anouk, wier moeder ook is verdwenen, wil eerst niet praten en het kost Martin Schwartz dan ook heel wat moeite om het raadsel op te lossen. Het boek heeft 76 korte hoofdstukken die Fitzek zo heeft geschreven dat je steeds geboeid blijft. Het verhaal zit vol spanning, verrassende wendingen en ook nogal wat geweld, keihard geweld. Een sterke maag is dus wel nodig.
In het volgende fragment hebben twee mannen een glasscherf in de mond van het kamermeisje Shala gestopt om haar te ontfutselen waar het opgedoken meisje Anouk op het schip is ondergebracht.
“’Ze heeft hem doorgeslikt,’ schreeuwde de werkman overbodig.
‘Shit hoe kon dat gebeuren?’”
Hoewel Schwartz psychologie heeft gestudeerd en de uitgever er het stempel psychologische thriller op heeft geplakt, laat hij toch graag zijn vuisten spreken. Zo neemt hij kapitein Bonhoeffer onder handen:
“Er klonk een knarsend geluid alsof het neusschotje van de kapitein tussen een notenkraker was gekomen. Het bloed stroomde uit Daniel Bonhoeffers gezicht.
… Martin trok hem het herentoilet in en smakte hem tegen een wit betegelde wand tegenover de rij wastafels.”
Wat er precies aan de hand is met de verdwenen moeders en kinderen daar kom je als lezer pas laat achter, omdat Fitzek een nogal bizarre plot heeft bedacht. Een plot waarvan ik me niet kan voorstellen dat die in werkelijkheid ooit plaats zou kunnen vinden, want daarvoor zit het toch allemaal te ingewikkeld in elkaar. Als je dat op de koop toeneemt, heb je een thriller die je een paar uur in zijn greep houdt en die de aandacht vestigt op een crimineel gedrag dat zelden voorkomt, maar dat de slachtoffers wel voor hun leven beschadigt.
