Grappig, absurdistisch verhaal
In de buik van de wolf – James Worthy – Lebowski – 203 blz.
De niet met name genoemde hoofdpersonage in In de buik van de wolf, is een schrijver met een vrouw en een zoontje en een redelijk succesvolle schrijverscarrière. Hij doet wat denken aan Worthy zelf. Op een dag krijgt de schrijver een handgeschreven brief van een tweeëntachtigjarige man die op een boerderij in Groningen woont. Deze man, Rein Klinkhamer, leest af en toe een verhaal van de schrijver en meent daaruit te kunnen opmaken dat de schrijver ongelukkig is. Hij schrijft o.a. “… dat hij schrok van mijn complete gebrek aan lichtvoetigheid. Dat hij zich zorgen om me maakt. Dat hij de inkt van mijn overlijdensbericht bijkans kan ruiken.”
De brief zet de schrijver in beweging. Hij reist af naar Groningen, alwaar ook een wolf is gesignaleerd, die gevlucht is vanaf de Veluwe. Het lijkt de schrijver heerlijk om in de buik van een wolf te vertoeven, met een boekenkast en een bureau. Misschien wat klam, maar lekker veilig.
Als hij aankomt vraagt Klinkhamer aan de schrijver hoe zijn week was.
“’Ik had twee boekenbeurzen. En allebei de beurzen hebben mij geprobeerd te breken. De signeersessies waren een hel. Ik zat daar ergens in een hoekje aan een scheve tafel in een bunker van mijn eigen boeken. Boven me was een tl-buis aan het flikkeren. Ik keek uit op tafels waar kookboekenschrijvers aan het signeren waren. Daar stonden dikke rijen. Die vieze, vuile koekboekenschrijvers met hun citroentaartjes en hun kutamuses.’”
De schrijver heeft één boek gesigneerd voor een zwakbegaafd meisje dat zijn grootste fan is. Is hij nou succesvol of niet?
Rein biedt geen echte therapie aan, maar probeert de schrijver er zelf achter te laten komen waarom hij niet gelukkig is. Er zijn nog drie mensen die steun zoeken bij Rein. Mia, die in het tuinhuisje woont, Hector die ongewild een meisje heeft aangerand, in het dorp woont en regelmatig langskomt, en Abu, een vluchteling.
In tussenstukjes heeft de schrijver het veel over zijn vrouw en zoontje en over zijn dementerende vader, die sinds hij Alzheimer heeft ineens niet meer de klootzak is die hij vroeger was. De schrijver concludeert: Misschien was mijn vader wel een slechte opvoeder, zodat hij wist dat ik het als vader dan beter zou doen. Maar het blijkt vooral te wringen tussen de schrijver en zijn vrouw. Ze weten niet meer hoe ze elkaar gelukkig kunnen maken.
“Op de ochtend dat ik naar Groningen vertrok, zat mijn vrouw aan de keukentafel. Ze had net gedoucht, een handdoek om haar hoofd gewikkeld. Ik zag in haar ogen dat ze boos op me was, en verdrietig, maar te boos om te huilen. ‘Ik wil alleen dat je terugkomt als je echt bent veranderd. Begrijp je dat? Beloof me dat je wegblijft als je nog bent wat je bent. Ik kan bijna niet meer naar je kijken. Ik weet verdomme niet eens meer hoe je lach klinkt. Wat is er toch met je aan de hand?’”
Met Rein, Hector en Abu vaart de schrijver naar Schotland waar Abu het monster van Loch Ness wil zien. Ze komen niet verder dan Friesland waar een door Rein in elkaar geknutseld watermonster opduikt. Het verhaal lijkt uit allemaal losse eindjes te bestaan, maar Worthy weeft een vernuftig web, waarin alle spindraden samenkomen.
Aan het eind verlaat de schrijver de boerderij en gaat op zoek naar de wolf, die wordt opgejaagd door boeren die op hem staan te wachten met geweren.
“’Ben jij een wolvenvriend?’ vraagt de schapenboer.
‘Ik ben een vriend van iedereen die geen vrienden heeft.’
‘Dan ben je geen vriend van mij. Weet je wat nog naarder is dan een opengereten schaap? Als schapen wegrennen voor een wolf slaan ze geregeld over de kop en dan lopen ze een maagkanteling op. Een schaap met een maagkanteling gaat binnen een paar dagen dood. Als ik die wolf zie, schiet ik hem helemaal kapot.’”
De schrijver vindt de wolf uiteindelijk. Hij heeft een schotwond in zijn buik, maar hij leeft nog. Zij worden vrienden en de schrijver krijgt het voor elkaar om in de buik van de wolf te gaan wonen. Daar is hij gelukkig. Hij bezoekt zijn vrouw en kind in de stad.
“’Is dit een droom, pap?’
‘Ik hoop het niet, jongen.’
‘Maar alles is zo wazig.’
‘Wazig is ook een kleur.’
‘Ben je nu sterker dan een slang?’
‘Ik hoop het, jongen. Ik hoop het. Nee, eigenlijk weten we het zeker.’
In de buik van de wolf zit vol leuke taalvondsten en aforismen. Het is een grappig, maar ook tragisch, absurdistisch verhaal dat steeds verrast en blijft boeien.
Boek bestellen!
