Het is zo geschreven dat je je op het schip waant
De verzamelaar van verloren goed – Jeremy Page – Vertaald door Jan Fastenau – Nieuw Amsterdam – 413 blz.
Arctica is een plek voor visioenen. Dat merkt ook Eliot Saxby, verzamelaar en vogelliefhebber. Een weddenschap tussen hoge heren zorgt ervoor dat hij op het schip Amethyst terechtkomt. Inzet van de weddenschap: het bewijs dat de reuzenalk nog leeft. Bestaat deze zeldzame vogel nog of is hij echt uitgestorven? Eliot begint zijn zoektocht vanaf het moment dat het schip Engeland verlaat. Op de reis wordt hij geconfronteerd met zijn verleden en zijn verlangens. Herinneringen komen bovendrijven en hangen samen met zijn obsessie voor Clara, de enige vrouwelijke passagier aan boord.
Eliot wordt aangetrokken door haar prachtige en kwetsbare verschijning. Ze lijkt de enige aan boord te zijn die hij echt kan vertrouwen. In het koude licht van de Noordpool is de omgeving onbetrouwbaar en onaantastbaar. Het ijs leidt een eigen leven en de gedachten van Eliot gaan met hem op de loop. Als lezer word je zo op het verkeerde been gezet en meegesleurd op alle raadselachtige momenten tijdens de reis. De verzamelaar van verloren goed is een roman over de avonturen op zee, hebzucht, liefde en geheimen.
Het schip vaart onder leiding van Kapitein Sykes en diens stuurmannen Talbot en French. Eliot kan maar geen hoogte krijgen van de onbetrouwbare French en hem bekruipt het gevoel dat er meer aan de hand is dan waar hij weet van heeft. Naast de ruwe bemanning zijn de andere gasten aan boord de verslaafde Edward Bletchley en zijn stille en ziekelijke nichtje Clara. Naast de obsessie voor haar, raakt Eliot tevens bezeten van zijn zoektocht naar de reuzenalk en zijn pogingen om de reis en haar eigenaardigheden te doorgronden.
‘Er begon een silhouet op te doemen. Ik moest aan de waarschuwing van kapitein Bray denken: nadat ik de poot van de ijsbeer had geschud zou de geur van de moeder aan me zitten, onmogelijk af te wassen, zodat een wraakzuchtige nakomeling me zou herkennen. Ik deed onwillekeurig een stap achteruit en probeerde vertwijfeld me te verstoppen terwijl de spookachtige gestalte weer bewoog, in een laatste sprankje hoop dat het beest niet op me af zou komen. Ik rook de zware dierlijke geuren op hetzelfde moment bleef het beest staan, naar me toegewend. De mist verdichtte zich even en scheurde toen onverhoeds open.
Wat ik voor me zag staan was niet het silhouet van een beer maar van een man, gekleed in een dikke jas, die recht naar me stond te kijken. Mijn adem stokte. Ik dacht dat het Jager moest zijn en vreesde wat dat betekende toen hij snel op me afkwam. Zijn ferme tred kwam me bekend voor. En ook de manier waarop hij sprak, bondig en zakelijk.’
Het boek bevat veel scheepstermen en voor de lezer die hier niet in thuis is, kan het lastig zijn om zich daar af en toe doorheen te worstelen. Jeremy Page slaagt erin om je het gevoel te geven dat je het ijs gaat zien zoals de passagiers dat doen: kil, verraderlijk, maar oogverblindend. De verzamelaar van verloren goed is daardoor een prachtige roman, waarin de omgeving op zo’n sublieme, gedetailleerde wijze wordt beschreven dat je je op de Amethyst zelf waant. Het verhaal geeft een mooi beeld van het leven op een schip en gooit je in het diepe met een nogal verrassend einde.
Gaetana Ferla
