“Lezen is ademen, dat moet vanzelf gaan!”

Yvonne de Vries is geboren in Vlaardingen. Toen ze vier was, verhuisde ze naar Gouda. Sinds ze zich herinnert heeft ze een verhalen-achtbaan in haar hoofd. Van een pluisje in de lucht maakt ze een vliegtuigje voor vlooien. Op de wolken spelen luchtkikkers voetbal op wit wattengras. Soms is ze bang voor gruwelijke grote allesverslindende nachtmonsters. Maar meestal is het wel gezellig, al die verhaaltjes in haar hoofd. Helemaal sinds ze er boeken van mag maken. Haar eerste boek Vanillevla met wormen schreef ze als afstudeeropdracht op de kunstacademie in Hasselt, waar ze een driejarige opleiding creatief schrijven volgde. Met haar man Richard, kat Sushi en hond Archie woont ze in een wit huis met groene luiken. Het is precies het huis uit de boeken van Ari en Loek. Hun zoon Lucas reist de wereld rond en dochter Lotte studeert in Utrecht. Zij wil later dokter worden.  

Uit wat voor gezin kom je? Werd er veel gelezen en waren er genoeg kinderboeken?

Ik kom uit een typisch jaren 70 gezin-met een vader die vertegenwoordiger bij een cosmeticabedrijf en een moeder, die parttime als receptioniste werkte. Jongste van twee kinderen. We woonden in een nieuwbouwwijk in Gouda. Veel kinderen in de buurt. Broeken met appelknieën. Buiten spelen op de bouw, bootje slootje. Ik was graag binnen. Knutselen onder de trap en lezen op de bruine ribbelbank.  Elke woensdagmiddag naar de bibliotheek, waar ik al snel de hele kinderboekenafdeling gelezen had. En op vakantie naar Italië las mijn vader zo ongeveer het hele grote sprookjes boek van Grimm voor.

Maakte je als meisje al boekjes met verhalen en tekeningen?

Ik verzon vooral verhalen in mijn hoofd. Tekende (en teken) niet. Daar heb ik helaas nul talent voor. Opstellen op school was wel mijn favoriete vak.

Welke boeken waren favoriet voor je tiende jaar?

De boeken van Madelief van Guus Kuijer waren absoluut favoriet!

Op de middelbare school moest je verplicht boeken lezen. Sommige jongeren haken dan af en vinden lezen stom. Hoe ging dat met jou?

Ik vond boeken lezen voor mijn lijst in het Nederlands erg leuk. Lezen is ademen, dat moet vanzelf gaan. In een andere taal moet ik er te veel bij nadenken. De Franse, Duitse en Engelse boeken, dat vond ik minder geslaagd.

Ik vind er trouwens wel wat van; Van jongeren die afhaken en lezen stom vinden. Dat heeft in veel gevallen helemaal niet met die lijst te maken. Niet iedereen houdt van lezen. Ik heb nooit meer een wiskundeboek aangeraakt na school. Toch is het handig dat ik het vak kreeg, voor het inzicht en hersentraining. Lezen op school is gewoon een vak dat moet, net als gym en wiskunde etc. En lijstlezen hoort er bij. Al mag die lijst op sommige scholen qua keuze wel wat uitgebreider en meer hedendaags.

Je eerste boek kwam uit toen je al boven de veertig was. Waarom toen pas?

Zolang duurde het voordat ik durfde doen, wat ik al wel jaren riep. Een manuscript opsturen naar een uitgever.

Ari en Loek zijn twee personages die allerlei avonturen beleven. Waar komt je inspiratie vandaan voor deze twee?

Uit mijn dagelijks bestaan. De avontuurtjes verzin ik meestal tijdens het wandelen. Het zijn meestal wel dingen die het thema van het boek wat kunnen sturen. De personages reageren daar dan op. Die wonen al een tijdje in mijn hoofd. Alsof het echte mensen zijn. Ari is een beetje, zoals ik vroeger was. Loek lijkt op mijn zoontje. De bijfiguren, zijn allemaal geïnspireerd op mensen die ik ken.

Er zijn nu drie boeken verschenen over Ari en Loek. Staat er een vierde op stapel of ben je met wat een ander idee bezig?

Ik ben nu bezig met een Sinterklaasversie van Ari en Loek. Ik vind Sinterklaas het leukste feest van allemaal. In de setting van een samengezin, zit rond die periode natuurlijk veel dynamiek, waar ik mooi mee kan spelen. Na dat boek komt er geen Ari en Loek meer. Ze zijn, ongemerkt, met de boeken meegegroeid. Hebben een geboorte en een sterfgeval meegemaakt. Zijn nu helemaal broer en zus. Het is mooi rond. Ik ben al een tijdje bezig met een 10 plus verhaal. De werktitel is Kleine Kalle. Het is een heel ander boek. Het gaat over moed, de wind en ‘gruizelen’.

Je werkt ook twee dagen in een boekhandel op de kinderboekenafdeling. Lees je nog veel kinderboeken en leveren die inspiratie op?

Tijdens het werk zelf heb ik helaas niet veel tijd om te lezen. Maar ik neem natuurlijk regelmatig iets mee naar huis en soms krijg ik van uitgevers leesexemplaren. Vaak zit er iets tussen, waar mijn hart sneller van gaat kloppen (er zijn zoveel goeie schrijvers binnen de jeugdliteratuur). Dat inspireert me dan inderdaad om zelf nog harder mijn best te doen op mijn eigen woorden en zinnen

Denk je ook wel eens als je al die kinderboeken ziet: wat kan ik daaraan toevoegen? Wat maakt een boek van jou een echt Yvonne de Vries boek?

De kans dat je boek als een vlokje in de sneeuw verdwijnt, als het uitkomt, is best groot. Dat zie ik natuurlijk ook in de winkel terug. Ik ben daarom ook dankbaar dat mijn Ari en Loeken het best aardig doen. Ik kan alleen maar hopen dat ik iets toevoeg aan het ruime assortiment. Wat mijn boeken echte Yvonne boeken maken is, denk ik, het luchtige sausje over de (soms toch zware) onderwerpen en de nieuwe woorden die ik aan het Nederland probeer toe te voegen .

In je vorig jaar (2024) verschenen boek Bor moet door verzet de kleuter Bor zich tegen zijn ouders die steeds haast hebben. Hoe kwam je op dat idee?

Dat idee kwam eigenlijk van de kinderen die je wel eens zomaar brullend op straat of in de supermarkt ziet zitten (en ja de mijne vroeger ook!). Ik denk dan zelf vaak aan wat daarvoor gebeurde.  Zo ontstond het verhaal van Bor.

Hier mag je nog iets zeggen wat je graag kwijt wilt.

Dat moet dan gaan over dankbaarheid. Wat ik al aanstipte. Ik ben enorm blij dat ik op mijn laatste boek ‘Helemaal Ari en Loek’ al een aantal heel fijne reacties heb gekregen. Het is mijn meest persoonlijke. Ik heb er de dood van mijn eigen vader en moeder in verwerkt. Als ik het zo schrijf lijkt dat misschien heel zwaar, maar we hebben zoveel plezier gehad met hen en onze kinderen. Ik hoopte op een mooie ode en ik durf te geloven dat dat is gelukt. En dat op deze manier ouders en hun kinderen iets echts en troostends uit het boek kunnen halen.

Wil je nog meer weten over Yvonne, bekijk dan haar website.

Vragen: Pieter Feller