Mooie miniaturen
Slapend rijk, en andere verhalen – Franca Treur – Illustraties van Olivia Ettema – Prometheus – 159 blz.
In zevenendertig korte verhalen laat Franca Treur zien dat ze haarscherpe portretten kan schrijven. De personages komen echt tot leven en elk verhaal heeft zijn eigen draai, waardoor je telkens weer verrast wordt. Ze beslaan steeds twee bladzijden en geven een inkijkje in het leven van mensen, waarbij in elk verhaal een ander gevoel wordt opgeroepen. Het zijn voor een ieder herkenbare gevoelens van ergernis, schaamte, maar ook onthutsing en verdriet en nog veel meer.
In het laatste verhaal ‘Een mooi moment’ draait het om egoïsme. Wie is er egoïstischer? De man die niet wil in het verjaardagsfeest van zijn nieuwe vriendin op de twintigste sterfdag van zijn vrouw doorgaat of de vriendin die het feest wel wil verplaatsen, maar op problemen stuit, omdat de hotelvouchers voor haar vriendinnen, die na het feest zouden blijven slapen, maar tot een bepaalde datum geldig zijn. De vriendinnen vinden in elk geval haar een egoïstisch kreng.
In ‘Alleen in een kamer zijn’ hoort Noëlle, die boven een café woont, een gesprek tussen een man en een vrouw. Ze ziet hen niet, maar hoort dat de vrouw totaal niet positief reageert op de vakantieplannen van de man. Noëlle besluit de man op de fiets te volgen, maar als ze bij zijn huis aankomt, denkt ze: “Maar zal hij niet veel liever in zijn eentje in de kamer zijn? En geldt dat ook niet voor haarzelf?’” Misschien wordt ze wel geremd omdat ze de man even daarvoor in zijn tuin hoort rochelen.
Ook schrijvers komen in drie verhalen voor in ‘Verdienen’ bezoeken Veroniek en Marjolein schrijver Paul die ze eigenlijk alleen maar kennen van het boekenbal. Ze hebben gehoord dat hij terminaal ziek is. Het bezoek is geen succes. Paul klaagt alleen en wijst alle complimenten die de vrouwen hem geven, narrig van de hand. “Dit verdienden we niet,’ zeggen Veroniek en Marjolein tegen elkaar. ‘We kwamen daar niet voor onszelf, we kwamen alleen om aardig te zijn.’”
Paul voelt zich intussen zieker dan ooit.
Illustraties in een boek voor volwassenen, zijn die nodig? Eigenlijk niet, omdat iedereen zijn eigen verbeelding op de verhalen kan loslaten. Veel vullen ze niet aan, de illustraties van Olivia Ettema. Toch zijn ze aangenaam om naar te kijken. Ze doen wat denken aan de vervreemdende schilderijen van Edward Hopper. Ach, ze geven dit leuke boekje toch net even meer kleur.
