Nienke Pool werkte vier jaar aan boek
Nienke Pool(1972) is een geboren Drentse. Ze studeerde tot tweemaal toe geschiedenis en begon drie jaar geleden met het schrijven van korte verhalen, die in verschillende jaarboeken, verhalenbundels en literaire magazines in België, VS en in Polen te lezen zijn. Haar verhaal over het Oude Egypte, En met de regen kwam de wind, werd in 2015 een Vlaams Filmpje en is daarmee op alle basisscholen in Vlaanderen te lezen. Onlangs zette ze haar eindscriptie over de Martelaressen van de Vroegchristelijke kerk om in Fantastisch proza. Daarnaast verzon ze een fantasie wereld rond de Stympha’s. Lees Falco en de gestolen Stympha’s.
Je hebt geschiedenis gestudeerd en Falco draagt duidelijk de sporen van die studie. Blijf je historisch geënte boeken schrijven of heb je al plannen voor andere genres?
Mijn kinderboek Yin en Yang dat in maart 2017 uitkomt gaat over het Oude China en mijn volgende lange verhaal heet de Rozenkruisers en gaat over de Renaissance (tijdperk net na de Middeleeuwen). Beide verhalen zijn in het fantastische genre. Het boek dat ik nu in mijn hoofd heb is een gewoon jeugdverhaal, zonder fantasy, maar daar wil ik een sprookje in verweven over de Arabieren. Dus: ja voorlopig wel.
Hoe ben je te werk gegaan met dit boek? Een boek van deze omvang vraagt vast een strakke planning?
Was dat maar waar. Ik had nog nooit een boek geschreven, dus ik begon gewoon met opschrijven wat ik leuk vond. Terwijl ik schreef, heb ik veel over schrijven gelezen en toen heb ik besloten om het helemaal opnieuw te doen en wat meer structuur aan te brengen. Het feit dat ik er vier jaar over heb gedaan, geeft wel aan dat mijn planning niet al te strak is geweest. Misschien leuk dat juist ik een workshop ga geven aan YA-schrijvers-in-de-dop over het plannen van je verhaal.
Kwamen er nog onverwacht personages of gebeurtenissen om de hoek kijken die je niet had voorzien?
Swanetta en zij is heel belangrijk geworden in het verhaal. Ze is ook wel degelijk een van mijn favorieten omdat ze zo lekker gemeen is.
Hoe zagen de dagen eruit dat je aan dit boek werkte? Had je vaste schrijftijden en een vaste plek?
In vlagen ging het goed en schreef ik heel veel, maar vaak had ik het ook gewoon te druk met werk etc. Volgens Stephen King moet je zorgen dat je 2.000 woorden per dag schrijft omdat je dan je karakters levend houdt, maar dat lukt me doorgaans niet. Er zijn weken geweest dat ik meer dan 12 uur per dag aan mijn boek heb gewerkt. Ik schrijf en ik herschrijf en dan begin ik weer opnieuw. Bij al die korte verhalen die ik heb geschreven was dat geen probleem want bij 3.000 woorden ben je zo door je verhaal heen, maar bij 100.000 woorden is mijn methode niet erg handig…
Je bespreekt boeken op Hebban. Zijn er ook boeken bij die je geïnspireerd hebben of dacht je, als recenserende, dit zou ik ook wel kunnen?
Haha, lezen is naast kwaliteit ook gewoon een kwestie van smaak, dus soms dacht ik: ik hoop niet dat iemand zich ooit zo gaat vervelen tijdens het lezen van mijn boek. Of omgekeerd. Als ik een boek echt heel mooi vind, dan hoop ik dat ik mijn moordvogels ooit iemand zo beroeren als een boek dat bij mij kan doen.
Vragen over Falco en de gestolen Stympha’s:
Ik las ergens dat je graag een boek wilde schrijven voor jongens die niet graag lezen. Ben je niet bang dat het avontuur van Falco, dat ruim 400 pagina’s beslaat juist afschrikt?
Ja, heel erg. Vierhonderd is echt een beetje veel. De bedoeling was een spannend en snel verhaal, maar dan verzin ik ineens een verhaallijn die het veel spannender kan maken en dan vergeet ik mijn goede voornemens. Ik heb De Grijze Jager aan mijn zoon voorgelezen, dus wie weet…
Het verhaal is geschikt voor jongens en meiden. Zelf had ik helemaal niet het idee dat het van oorsprong een jongensboek was. Wel vind ik het meer een jeugdboek dan een Young adult. De lijn is vaag tussen beide genres. Is het makkelijker schrijven voor een jongere doelgroep? Of had je dit niet echt voor ogen bij het schrijven?
Het is inderdaad voor 13+. Het is een boek zonder ingewikkelde liefdesverhoudingen en het geweld is beperkt gebleven tot de vogels. De overwegingen die de personages maken, zijn vrij eenvoudig. Dus voor kinderen vanaf 13 jaar is het goed te lezen. Ik heb de liefdesrelatie expres niet verder uitgediept en de strijd niet in gruwelijke details beschreven. Ik wilde een toegankelijk boek waarin het avontuur centraal staat, maar zonder geweld.
Ondanks het volume van het boek vond ik het jammer dat sommige personages niet meer werden uitgediept. Voor de snelheid van het verhaal en voor de doelgroep 12-plus is dat geen must, maar is het voor een schrijver een lastige keuze om bepaalde zaken wel/niet uit te diepen?
Ik merk dat ik het nu weer hetzelfde doe in mijn volgende boek. Dus weer veel vaart, veel avontuur en weinig omgeving of beschrijvingen van mensen. De grap is dat ik de karakterfouten bij de volwassenen neerleg, terwijl ik de jeugdigen veel betere eigenschappen toedicht. Verdieping of nuancering zou die intentie om zeep helpen. Een andere reden waarom ik het niet heb gedaan is dat er al zoveel gebeurde, op zoveel verschillende plekken. Ik vond het wel goed zo. En de derde reden: ik houd veel open, want wellicht schrijf ik ooit een vervolg. Ach en als we toch bezig zijn nog een vierde reden. Ik hou van boeken waar ik mijn eigen fantasie de vrije loop kan laten en niet alles is vastgelegd door de auteur. Ik hoop dat lezers zo af en toe het boek dichtslaan en dan gaan bedenken hoe Akash eruit ziet of Muriël.
Het verhaal is gebaseerd op de mythe van Herakles. Heeft jouw studie geschiedenis invloed op je verhalen? Ligt je voorliefde in de tijd van de mythes van Herakles of is er nog een ander tijdperk waar je graag een verhaal zou willen laten afspelen?
Deze mythe is heel praktisch gekozen. Ik wilde iets uit de geschiedenis dat mezelf had aangesproken toen ik jonger was. Iets wat iedereen herkent, maar nog niet uitgekauwd is. Stympha’s voldoen aan alle eisen voor een spannend 13+ boek: Ze hebben veren die kunnen transformeren tot dodelijke pijlen. Hun poep doet je haar schroeien en ze eten mensenvlees. Heerlijk toch? Meer heeft een spannend jeugdverhaal niet nodig.
Mijn korte verhalen laat ik alle tijdperken afspelen waar ik veel vanaf weet. Op deze manier heb je meteen de hele worldbuilding al klaar en hoef je alleen het verhaal nog in te passen.
Is het juist makkelijker of lastiger om een bestaand iets als basis van een verhaal te gebruiken?
Het is gemakkelijker. Het is een trucje. Ik heb het zelf verzonnen en het heet: Stop een beetje Asterix in je verhaal. De truc is dat je op vier verschillende niveaus een verhaal schrijft. 1. Een leuk spannend verhaal. 2. Je kijkt goed voor welke leeftijdscategorie je schrijft en past precies die kennis in die zij hebben (heel simpel als je lesgeeft). 3. Je stopt er een beetje extra kennis in. Hierdoor wordt het verhaal voller en wordt de lezer uitgedaagd, terwijl iemand die niets van het onderwerp weet, lekker doorleest omdat niveau 1 lekker spannend is. Niveau 4. is het academische niveau. Voor de lezer die heel veel weet over die periode speel je met nieuwe kennis over het onderwerp of zelfs hele controversiële (kennis waar men het nog niet over eens is). Door de gelaagdheid leest het voor iedereen fijn en zit het verhaal, als het goed is, heel solide in elkaar.
Falco is eigenlijk een heel gewone en wat onzekere jongen die op reis gaat om zijn onschuld te bewijzen en zijn volk te redden. Het is fijn dat er geen stereotype held is gebruikt voor zijn personage. Vind je het belangrijk dat de lezer zich kan verplaatsen in een personage?
Ja, daarom heb ik Herakles zelf niet tot hoofdpersoon gemaakt. Ondanks dat Falco heel gewoon is, blijkt hij tot grote daden in staat. Dat is toch super als dat leest! Maar de ontwikkeling van Tycho is even interessant, denk ik. Door trouw te zijn aan je vrienden en je eigen overtuiging, kun je ook een held worden.
Heb je van te voren een beeld van welke personages er in je verhaal moeten komen en hoe ze qua karakter zijn of groeien de figuren met het verhaal mee?
Ja, maar omdat dit mijn eerste lange verhaal is, ging het niet van een leien dakje. Halverwege zag ik dat veel bij-personen op elkaar leken. Het waren er ook veel te veel. Toen heb ik het roer omgegooid. Ik heb wat figuren samengevoegd. Colobus is later gekomen en Swanetta dus ook. Adele heeft juist moeten inboeten, want je leest geen verhaal over je moeder. Toch is ze erg leuk, voor de volwassen lezer.
Vragen: Conny Schelvis en Pieter Feller