Perfect evenwicht tussen tekst en beeld
De zeer vermoeide man en de vrouw die hartstochtelijk van bonsai hield – Peter Verhelst – Kaatje Vermeire – De Eenhoorn – 128 blz.
Een vrouw leest een contactadvertentie in de krant en besluit erop te reageren. Ze belt, maar niemand neemt op. Het enige wat ze hoort, tenslotte, is een zucht. Ze probeert het vele malen, tot ze het opgeeft. Vervolgens wordt zij gebeld en als ze opneemt, hoort ze weer die zucht. Ze vertelt iets van zichzelf om de zucht nogmaals te horen tot ze het wel mooi vindt en ze de telefoon laat liggen. Pas als hij iedere vijf minuten overgaat, neemt ze toch op. Een zachte stem zegt een adres.
Ze laat de boel de boel, pakt haar spullen en belt een taxi die haar op het adres afzet. De man ligt op een bed, zeer vermoeid te zijn. Het enige dat hij wil en dat hij zijn hele leven al gewild heeft, is op een mooie manier sterven. Maar met de vrouw is ook het leven binnengekomen. Hoe de man zijn best doet om te sterven, en de vrouw hem daarbij helpt door hem te verzorgen en te masseren, het lukt niet. Hij krijgt zelfs belangstelling voor de verzameling tangetjes, schaartjes en zaagjes die de vrouw bij zich heeft als ze haar bonsaiboompje verzorgt.
De zeer vermoeide man en de vrouw die hartstochtelijk van bonsai hield, is een wonderlijk verhaal dat niet alleen in woorden maar ook in prenten wordt verteld. Het heeft bijzondere afmetingen, is in veel verschillende kleuren grijs met af en toe wat groenig en later een vleugje roze/rood getekend, en het is een lust voor het oog. Ook de tekst, die spaarzaam over de bladzijden is verdeeld, is zeer zorgvuldig geschreven. Er staat geen woord te veel en ook niet te weinig. Je leest en bladert, je kijkt naar de prenten, naar de woorden en alles klopt. Iedere zin is een gedicht, het is pure poëzie in proza. Een citaat schrijven zou onrecht doen aan het boek, omdat achter en om de tekst de beelden de woorden versterken. Op het omslag staan de man en de vrouw, hangend tegen en tegenover elkaar; hun beelden vloeien in de schaduw eronder in elkaar over als een bonsaiboompje. Kenmerkend voor dit prentenboek voor volwassenen.
Om vele avonden van te genieten, te bladeren, te kijken, te glimlachen, neer te leggen en weer op te pakken.
