Psychiater met een diepzinnige knipoog
De Psychiater en het meisje – Erik Rozing – Meulenhoff – 443 blz.
De merel die mij schrander vanaf de cover aankijkt zal een verbeelding zijn van Stella, een van de hoofdpersonages in deze ontroerende maar vooral grappige roman. Dit boek is het debuut van Erik Rozing, zelf psychiater. Ik vermoed dat hij dit verhaal heeft samengesteld uit zijn ervaringen die hij als aankomend psychiater door de jaren heen heeft opgedaan.
Waar gaat De psychiater en het meisje over? Edgar is een nog jonge psychiater in training die worstelt met zijn opleiding, de opleiders, met zichzelf en vooral met zijn rol als professioneel psychiater. Dit laatste komt helder en zeer leuk beschreven aan het licht wanneer de jonge arts wordt geconfronteerd met de aantrekkelijke sexy-borderline patiënte Stella. Zij brengt zijn instabiele fundament nog verder aan het wankelen.
Hoe gaat hij afstand bewaren tot deze mooie jonge patiënte die er een sport van maakt om zo dichtbij mogelijk te komen. Al zijn twijfels en al zijn onzekerheden worden nog verder op de proef gesteld wanneer hij zelf voor zijn opleiding in leertherapie moet. Dan zijn er nog een paar mooie rollen beschreven zoals die van een zeer ouderwetse en autoritaire professor, een collega arts met boulimia en een opleidster die een dubieuze rol speelt.
De hectiek neemt met iedere bladzijde toe en de roman wordt voor mij al snel een pageturner! Echt genieten deed ik van de manier waarop de auteur de borderline patiënte Stella neerzet. Haar dialogen en haar inventiviteit om de jonge arts te verwarren en te benaderen zijn ronduit hilarisch en vaak ontroerend. Ik geloof de jonge psychiater en ik geloof Stella. Zijn aan alcoholverslaafde en om euthanasie zeurende oma geeft het verhaal een extra laag die geen moment verveelt. Dan zijn er nog een autistische lesbische zus, een wel heel zweverige moeder en een scala aan innemend beschreven patiënten. Het plot laat ik natuurlijk aan u. Wel wil ik de schrijver meegeven dat wat mij betreft er een deel twee, drie en vier mag komen. ‘De beslommeringen van een psychiater’ of zoiets. Want zoals ik zelf heb ervaren, in de psychiatrie hoef je je nooit te vervelen. Wanneer je zo goed kan schrijven als Erik Rozing, is dit eigenlijk een open deur. Toch?
