Wie ziet wie ik ben
Bonbons als ontbijt – Pamela Moore – Vertaling: Gerda Baardman en Theo Schoenmaker – NBC Gibbon – 301 blz.
Wat doe je als vijftienjarig meisje als je ouders druk zijn met hun eigen leven? Aan geld lijkt er geen gebrek en je jeugd breng je door op een kostschool. Het strenge regime geeft weinig vrijheid om eigen keuzes te maken, laat staan te ontdekken wat bij je past. Of wie. Dan toch maar liever van school worden gestuurd en je geluk zoeken tussen de filmsterren. Want in het echte leven heb je het vast beter in de hand?
De hoofdpersoon van Bonbons als ontbijt is Courtney Farrel, dochter van een rijke uitgever en een gevierde actrice op haar retour. Het boek beschrijft een aantal puberjaren in de jaren vijftig, waarin Courtney worstelt met wie ze is en voor wie ze er wil zijn. Haar kostschoolvriendin Janet Parker worstelt met haar mee.
In haar kostschooltijd op Scaisbrooke Hall deelt ze haar kamer met Janet Parker. De intelligente Courtney zit graag met haar neus in de boeken en bespreekt haar literaire inzichten met een van haar leraressen. Mevrouw Forrest ziet de worsteling van Courtney, maar dringt ook niet tot haar door.
“‘Ik vond het erg fijn om met je te praten, Courtney.’
‘Dank u wel,’ mompelde ze automatisch. Ze bedankte in een reflex, ongeacht wat de ander beweerde, in plaats van alleen ‘hmmm’ te zeggen of zoiets.”
Als Janet ook nog beweert dat Courtney wat meer met haar leeftijdgenoten moet optrekken, stoppen de gesprekken met Mevrouw Forrest. Courtney weet niet of ze dat eigenlijk wel prettig vindt.
Uiteindelijk blijkt de kostschool voor zowel Janet als Courtney niet de geschikte plek. Courtney gaat weer bij haar moeder wonen. Haar moeder is steeds weer hoopvol op zoek naar een nieuwe rol en leeft het levensritme van de stad. Ze is niet in staat om de zoekende Courtney de eigenwaarde voor te leven, die Courtney zo hard nodig heeft.
Logischerwijs zoekt Courtney het zelf uit. Ze komt in aanraking met drank, drugs en oudere mannen. En schommelt opnieuw tussen depressie en euforie. Na de verhuizing van Hollywood naar New York, lijkt het wat rustiger te worden. Dan trekt Janet bij haar in. Tijdelijk. Ze vertrekt weer. Nu voorgoed. Courtney in nog meer vertwijfeling achterlatend.
Bonbons als ontbijt leest als een kostschoolroman alleen met een diepere boodschap. Het taalgebruik is dan weer bloemig, dan weer rauw, net zoals de hoofdpersoon haar leven beleeft. Door de gedetailleerde beschrijvingen krijg je een goed beeld van de jaren vijftig. Het open einde liet me wel met een onaf gevoel zitten. Het was ineens uit. Of is dat zoals het gaat?
