Uit desillusie jarenlang gestopt met schrijven
Sophia Drenth is geboren en getogen in Amsterdam. Ze is een bekend gezicht voor velen in fantasy kringen. Zo won ze de Millennium Prijs (een voorloper van de Paul Harland Prijs) in 1999 en staat met Gnoom Artful Things regelmatig op fairs. Na een schrijfpauze van jaren heeft Sophia Drenth begin 2014 de creatieve vonk terug gevonden. Ze bracht het eerste deel uit in een serie fantasyboeken via een crowdfundactie. De auteur van de verhalenbundel Bloedrood Morgenzwart heeft Bloedwetten geschreven, verhaal over de strijd van volksvertegenwoordiger Roan Storm tegen de ‘gemaakten’, mensen met kunstbloed. Een roman over transformatie, vrije wil, innerlijke kracht en trouw blijven aan jezelf.
Er zit zeven jaar tussen Bloedwetten en je vorige boek. Waarom heeft het zolang geduurd?
In één woord: desillusie. Jarenlang schreef ik iedere dag een aantal uur. Ik heb toen twee boeken van rond de 500 pagina’s neergezet en was zelfs heel dichtbij publicatie bij een grote uitgever gekomen, maar toen het puntje bij het paaltje kwam, leidde het nergens toe. Achteraf zie ik in dat ik toen gewoon nog te jong was. Op dit moment weet ik heel goed wat ik met het commentaar van een redacteur moet doen. Daarom heb ik ook iemand gezocht voor de redactie van Bloedwetten, waarvan ik wist dat hij geen blad voor de mond zou nemen. Ik ben een enorme perfectionist als het op schrijven (en andere dingen) aankomt en ik verloor de moed om door te gaan. In tijdschriften gepubliceerd worden en af en toe een wedstrijd op mijn naam schrijven, was niet voldoende om het vuur gaande te houden. Ik was dan ook zeer verbaasd toen de schrijfkriebels begin 2014 plotseling met volle kracht terugkeerden.
Je hebt voor dit boek aan crowdfunding gedaan? Kon je geen reguliere uitgever vinden die het wilde uitbrengen, ondanks dat je in 1999 de Milleniumprijs hebt gewonnen?
Helaas opende de Millenniumprijs winnen niet zomaar uitgeversdeuren. In 1999 kon je ook nog een stuk minder met een dergelijke overwinning. Nu heb je social media, waarmee je jezelf goed kan promoten, maar dan nog zijn er geen garanties. Goed kunnen schrijven is dat immers ook niet. Ik heb vorig jaar het gebruikelijke uitgeversrondje gedaan, zonder succes. Op het moment dat de manuscripten de deur uit gingen besloot ik om niet af te wachten en een plan te trekken waarmee Bloedwetten er hoe dan ook zou komen. Dat is maar goed ook, want ik wacht ondertussen nog steeds op antwoord van sommige uitgevers.
Wie zijn je grote voorbeelden op fantasygebied?
Op mijn zestiende ontdekte ik de Elric-serie van Michael Moorcock. Dankzij die boeken ben ik gaan schrijven. Toen viel voor mij het kwartje dat je over echte emoties en gebeurtenissen kan schrijven maar dat je ze in een fantastisch jasje kan verpakken en dat dan de impact zelfs nog groter kan zijn, dan met verhalen die in de echte wereld spelen. Clive Barker en Neil Gaiman hebben ook nog altijd een warm plekje in mijn hart en ik ben groot fan van hun werk, maar ik zou ze geen voorbeelden willen noemen. Ik probeer mijn eigen stem te vinden en de verhalen te vertellen die door mij verteld willen worden.
Zie je het schrijven als een leuke hobby of zou je er wel je beroep van willen maken?
Als het even zou kunnen zou ik zeker van schrijven mijn beroep willen maken. Ik hoop met mijn eenvrouwsbedrijfje in handgemaakte sieraden (Gnoom Artful Things) en het schrijven voldoende bij elkaar te schrapen om van te leven. Al is het erg moeilijk om beide zaken gaande te houden. Momenteel neemt de publicatie van Bloedwetten het grootste deel van mijn tijd in beslag.
Vragen over Bloedwetten:
In eerste instantie had ik(Conny Schelvis) een romantisch beeld van een vampierachtig wezen in mijn hoofd bij ‘een gemaakte ́. Dit beeld heb ik na het eerste stuk van je roman waar Roan gemaakt werd meteen herzien. Had je steeds het idee om het standaard vampierbeeld te wijzigen?
Van het romantische beeld van vampiers klopt natuurlijk geen donder. (dikke knipoog) Het zijn roofdieren die over lijken gaan. Het ‘vermenselijken’ van vampiers heeft voor een nieuwe kijk op de legendes gezorgd, maar sommige schrijvers zijn er naar mijn idee te ver in doorgeschoten. Ik wilde juist ook extra diepte toevoegen door een tweedeling tussen de gemaakten zelf te maken door ze de mogelijkheid te geven om menselijk en monsterlijk van uiterlijk te worden. Vaak zijn de menselijke gemaakten eigenlijk monsterlijker dan de monsters in hun doen en laten. Daarnaast vind ik het interessant om een gegeven te nemen en het lekker in de mixer te gooien. Dat doe ik vaak in mijn verhalen en ook met mijn sieraden.
De liefde die Roan voor Maïa ontwikkelt en in zijn ogen onmogelijk is, krijgt in het verhaal langzaam vorm. Had je van begin af aan al het idee om deze ‘romantische noot’ toe te voegen? En zo ja, zag je dat om de menselijke kant van Roan meer te behouden?
Ik had iemand nodig die het menselijke in zijn puurste vorm vertegenwoordigt, zodat Storm zich daar aan kon vastklampen. Uiteindelijk lukt het hem dankzij Maïa’s liefde juist om ook zijn onmenselijke kant beter te accepteren. Dat is een extra laagje dat erin is gekomen. Er was maar erg weinig gepland aan Bloedwetten. Het boek is organisch geschreven naar aanleiding van een droom. Dus het zijn veelal dingen die op het pad van het verhaal kwamen en ik ben erin meegegaan wanneer ik er iets mee kon.
Denk je dat het verhaal zich in elke eeuw zou kunnen afspelen, ook in de toekomst, of speelt het tijdsbeeld een grote rol bij het neerzetten van de ideeën en handelen van de karakters?
De gekozen periode (Victoriaanse tijd) is natuurlijk vrij klassiek voor vampierverhalen. Als ik het verhaal in een moderner jasje had gegoten, zou de liefdesgeschiedenis tussen Storm en Maïa zich heel anders ontwikkelen, want juist vanwege de stijve normen en waarden kunnen ze niet makkelijk bij elkaar. Naast het feit dat hij gemaakt is en zij menselijk, staan meer aardse zaken hun liefde in de weg: hij is onbemiddeld en de zoon van een hoer, zij is rijk en de dochter van een baron. Soms probeer ik me voor te stellen hoe Storm zich in het heden of de toekomst zou ontwikkelen, want die mogelijkheid is er natuurlijk nu hij tot het eeuwige leven is veroordeeld. Dan rij ik in mijn auto en vraag ik me af hoe het voor Storm zou zijn om zo rond te sjezen. Soms zou ik willen dat ik het verhaal meer in het verleden had geplaatst, puur omdat ik meer met historische achtergronden heb dan met futuristische. Dan zou ik het geheel meer kunnen oprekken.
Had je vooraf al het idee een serie te gaan maken toen je gestart was met schrijven of is dat later pas gekomen?
Bloedwetten is me letterlijk overkomen. Ontstaan naar aanleiding van een bijzonder intense droom en van daaruit is het allemaal gegroeid. Ik dacht eerst dat het een verhaal was, vervolgens groeide het uit tot een kloeke roman en inmiddels wordt het een serie.
Je taalgebruik is zeer toegankelijk. Geen moeilijke woorden en namen, wat in sommige fantasyverhalen nog wel eens tongbrekend kan zijn. Heb je daar bewust voor gekozen toen je je karakters van een naam ging voorzien?
Ik ben geen fan van fantasy waarin personages met onuitspreekbare namen zijn gezegend of waarin je wordt overstelpt door voetnoten, landkaarten en wat al niet meer. In die zin ben ik ook helemaal geen wereldbouwer. Het interesseert me een stuk minder dan de zielenroerselen van de personages. Daar duik ik graag diep in weg. Dat is voor mij de essentie van het schrijven: het doen en laten van mijn personages doorgronden. Vaak ben ik het ethisch helemaal niet met hun handelen eens, maar ik snap wel waaruit die handelingen voortkomen. Schrijven is een vorm van profilen.
Het boek heeft een goede opbouw en is een mooi geheel geworden. Het einde is ook op een bepaalde manier afgesloten, maar wel op zo ́n manier dat je in een tweede deel er zo in kan springen. Wordt het tweede deel een op zichzelf staand verhaal met dezelfde figuren of wordt het echt een vervolg waarbij het eerste deel verder uitgediept zal worden?
In deel twee zullen zich nieuwe personages aandienen, maar een groot deel van de bekende gezichten uit het eerste deel maakt opnieuw acte de presence en zullen worden uitgediept. Zo gaan de drie gemaakten Kushir, Borga en Ravàn een belangrijke rol spelen. Heerlijk vind ik dat, wanneer bijpersonen geheel onverwacht een eigen wil ontwikkelen en erop staan dat ik ze een grotere rol geef. Roan Storm blijft de centrale figuur, maar het verhaal gaat niet verder waar men waarschijnlijk denkt dat het verder zal gaan. Ik pak het op een ander, compleet onverwacht moment op.
Hoeveel delen plan je voor de serie en weet je al wat de verhaallijnen zullen worden?
Met wat ik nu weet, gaat Bloedwetten in ieder geval drie delen tellen. Of het daarbij blijft, is ook voor mij in nevelen gehuld. Het verhaal groeit en ik hobbel er blijmoedig achter aan. Wat ik wel weet, is dat ik er geen eindeloos gebeuren van wil maken, al heb ik die mogelijkheid natuurlijk wel met een hoofdpersoon die het eeuwige leven bezit. Los van Bloedwetten zelf ben ik bezig met de voorgeschiedenissen van de oudere gemaakten in de vorm van korte verhalen. Wie waren zij voordat zij werden gemaakt en waarom werden ze gemaakt? Het is een mooie manier om verhalen te schrijven die allemaal een andere achtergrond hebben, want gemaakt bloed is zo oud als het leven zelf en heeft zich niet alleen in de Verenigde Nederlanden gevestigd. Ik heb nog heel wat plezierige schrijfuurtjes voor de boeg en dat allemaal dankzij één droom!
Vragen Pieter Feller en Conny Schelvis
