3167 km, één rugzak, één waarheid – Guadalupe Muñoz Garcia
Een zoektocht naar zichzelf
De Spaanse Guadalupe ervaart in haar jeugd hoe het is met ouders te leven die zich hebben aangesloten bij de Jehova’s getuigen. Wanneer ze met die sekte breken, blijkt het gedachtegoed en het daaruit voortkomende gedrag nog sterk aanwezig. Guadalupe kan zichzelf niet zijn. Op school wordt ze gepest en thuis moet ze het lieve, onderdanige meisje zijn. Als ze drieëntwintig jaar oud is, besluit ze impulsief een wandeltocht te gaan maken, naar Innsbruck. Het loopt al snel fout. De titel geeft aan dat ze de tocht zal volbrengen, anders zou je kunnen denken dat het een fiasco wordt. Ze keert namelijk de eerste dag alweer terug naar huis, maar besluit met minder bagage de volgende dag toch weer op pad te gaan. Waarom Innsbruck of all places? Op zich is deze stad niet het doel. Ze wil zichzelf testen en op zoek gaan naar wie ze werkelijk is.
Op weg
Ongetraind gaat ze op weg. Het lopen is zwaar, fysiek maar ook mentaal. Ze moet zichzelf redden. De ontberingen van de tocht vragen veel van haar. Een enkele keer overweegt ze om terug te gaan. Dat zou een nederlaag zijn. Wat haar kracht geeft is dat iemand beweert dat ze dit kan omdat ze de weg al eerder bewandeld heeft.
Ze heeft wat afspraken gemaakt met mensen om te couchsurfen, dus soms slaapt ze in een huis, maar meestal in haar tentje buiten. Ook komt ze mensen tegen die haar spontaan uitnodigen om te komen eten en om te blijven slapen. Het is voor een jonge vrouw natuurlijk gevaarlijker dan voor een jonge man om zo alleen door de wereld te trekken, maar het is soms een voordeel. Vrouwen worden makkelijker in huis genomen dan mannen.
Niet iedereen aardig
Ze ervaart dat niet alle mensen aardig zijn. Op een dag als ze al een paar uur in Frankrijk zonder water aan het klimmen is, komt ze bij een berghut. Als ze om water vraagt, gebeurt het volgende.
“De man achter de balie keek me onverschillig aan voordat hij antwoordde: ‘Vier euro per liter.’
Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. ‘Vier euro? Maar dit is een berghut. Hier help je toch mensen die het nodig hebben?’”
Hij helpt niet en zonder water trekt ze verder. Later overkomt haar iets vergelijkbaars in Zwitserland. De natuur is er mooi, maar ze wil het land toch zo snel mogelijk verlaten, want de mensen bevallen haar niet zo.
Het is dus niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ze verzwikt haar enkel, heeft last van rugpijn en pijn aan haar scheenbeen. Ze stuurt een paar keer wat spullen terug naar huis om haar rugzak lichter te maken. Zal ze los kunnen komen van de strakke banden van haar opvoeding?
Ze bereikt Innsbruck. Daar wordt ze verliefd op ene Erik met wie ze een paar dagen doorbrengt. Toch blijft ze niet bij hem en trekt verder om haar ontwikkeling af te maken.
Zweverig
Ik heb moeite met het teruggaan naar vorige levens, bomen die spreken en de engelen die haar zouden beschermen. Na een mis in Kufstein ontspint zich het volgende gesprek met een vrouw en een man in de kerk, die vragen of ze in God gelooft.
“‘Ik weet het niet. Ik heb mijn twijfels. Maar wat ik wel weet, is dat ik niet alleen ben. Ik geloof dat ik twee engelen aan mijn zijde heb, en dat is alles wat ik moet weten.’”
Conclusie
3167 km eén rugzak, één waarheid is enigszins te vergelijken met Het zoutpad van Raynor Winn. In dat boek lees je dialogen tussen man en vrouw en bij Guadalupe lees je bijna alleen innerlijke monologen. Het zoutpad komt daarom wat levendiger over.
Toch heb ik met veel plezier dit verhaal gelezen. Het was een onbezonnen, maar ook moedige beslissing om de tocht te gaan lopen. Het heeft Guadalupe veel geleerd. Ook lezers die op een punt in hun leven staan waarop ze ontevreden zijn met zichzelf kunnen lering trekken uit dit boek. Het kan aanleiding zijn om zelf ook iets vergelijkbaars te ondernemen. Dat hoeft natuurlijk niet meteen een tocht van 3167 km te zijn. Ook een paar honderd km alleen lopen kan al veel opleveren.
Boek bestellen!
