Wat te doen als alles pijn doet?
Daisy – Phil Earle – Vertaald door Hilke Makkink – Callenbach – 314 blz.
‘Mijn naam is Daisy Houghton. Ik ben veertien jaar. Zes maanden geleden heb ik mijn vader vermoord. Het was niet met voorbedachte rade en ook niet bloederig. Ik heb hem niet eens aangeraakt. Tegen hem praten was voldoende.
Hij had het niet aan zien komen. Hoe zou hij ook? Het enige wat hij deed, was mij beschermen. Iets wat iedere ouder zou doen.
Ik had het me moeten realiseren. Had moeten inzien hoe gevaarlijk het was, wat ik deed. Dat wat ik hem moest vertellen, te veel voor hem zou zijn.
Had ik mijn mond maar gehouden. Dan was hij er nu nog geweest en zou ik gewoon thuis zijn. In plaats daarvan zit ik hier.
In een kamer met kunststof ramen en een bed dat aan de vloer geklonken staat. Het is geen gevangenis, hoewel dat eigenlijk is waar ik thuishoor.
Ik weet trouwens wat je denkt. Waar is je moeder? Waarom ben je niet bij haar?
Dat is het probleem. Haar heb ik namelijk ook vermoord.’
Wat te doen als alles pijn doet. Daisy Houghton zit in zo’n situatie en ziet maar één uitweg: zichzelf snijden. Haar schaartje is haar beste vriend. Ze geeft zichzelf de schuld van de dood van haar moeder. En haar vader. Maar zijn die gedachten wel terecht?
Phil Earle schreef dit boek vanuit zijn eigen ervaringen als begeleider in een tehuis voor uit huis geplaatste kinderen. Daisy is zijn tweede boek. Hij kreeg voor zijn debuut Billy lovende recensies.
Daisy gaat over de veertienjarige Daisy, die er nog steeds moeite mee heeft dat haar moeder is overleden. Het boek laat weinig te raden over. Het is niet spannend en van veel scènes weet je al hoe ze gaan lopen. Ze maakt de keuzes die elke veertienjarige puber zou maken, uit onzekerheid, angst en baldadigheid. Toch weet de schrijver je te boeien, door het proces van schuld, hulp en de angsten die daarmee gepaard gaan zo te beschrijven dat het interessante materie is om te lezen. Daisy deelt met haar vader de passie voor films. Vrijwel iedere avond stoppen ze een dvd in de dvd-speler, liggen ze languit op de bank en hebben ze een gezellige avond. En dat terwijl ze allebei niet zo gelukkig zijn als ze zouden willen.
Pubers die zichzelf verminken. Het is een beladen en vaak verborgen onderwerp, als een sluipschutter in de schaduw. Hij is er wel, maar op zijn hoede en toont zichzelf niet graag in het daglicht. Phil Earle tracht het zo te verhalen dat het gemakkelijk leest, bijna té makkelijk, alsof dat hier niet op zijn plaats is. Vanuit het perspectief van een veertienjarige is het heftig om te lezen wat er in haar omgaat. De auteur is er in geslaagd om in de huid te kruipen van een jong meisje dat niet meer weet wat ze met haar leven en de mensen daarin aan moet.
Daisy vertelt over die spiraal, eentje waar geen einde aan lijkt te komen. Een spiraal waarin een meisje teveel meemaakt voor haar leeftijd en te jong is om er zelf uit te kunnen komen. Kan Daisy de nare gedachten en schuldgevoelens een plek geven? Of is het dal te diep om er uit te klimmen en is haar enige redding nog een laatste reddingslijn?
Gaetana Ferla
