Frankrijk inspiratiebron voor Joke Reijnders

Joke Reijnders(1971) groeide op in het dorp Amerongen. Na de middelbare school studeerde ze mediëvistiek aan de Universiteit van Utrecht. Na haar studie werkte ze enkele jaren als freelance journalist en redacteur. Ze schrijft zowel boeken voor kinderen als voor volwassenen. Tegenwoordig woont ze met haar man en drie kinderen in Normandië. Daar zorgt ze voor twee honden en vier pony’s, waaronder drie Exmoor-pony’s, die afkomstig zijn uit een natuurgebied en die gered zijn van de slacht. Veel van de boeken die Joke geschreven heeft, hebben een link met Frankrijk, eten, paarden of geschiedenis. Daarnaast hebben nog veel meer onderwerpen haar interesse. Meest recente boeken zijn: Model in New York en Mijn Ponygeheimen.

Uit wat voor gezin kom je? Was er veel aandacht voor boeken en lezen?

Ik kom uit een heel gewoon gezin, denk ik: vader, moeder, twee kinderen (mijn jongere zusje en ik). Mijn vader werkte in een garage, mijn moeder had een winkel. Mijn moeder las altijd als ze vrij was. Ik las op school de schoolbieb leeg, en daarbuiten was ik ook lid van de openbare bibliotheek. We gingen in het weekend altijd naar een museum, ik denk dat we zo’n beetje alle musea in Nederland hebben gehad. Heerlijk!

Was je een kind dat veel las of was je een buitenspeelkind? Welke boeken zijn je bijgebleven?

Ik las. Altijd. Mijn vader ging eerder de deur uit dan de rest van het gezin. Ik stond tegelijk met hem op, zodat ik langer kon lezen. Ik hield ontzettend veel van de boeken van Thea Beckman, maar ik kan me ook nog Jeroen en de zilveren sleutel van Daan Zonderland herinneren (toen al een heel oud boek), waarin de hoofdpersoon met dieren praat.

Heb je tegenwoordig tijd om boeken te lezen? Wat zijn je favoriete schrijvers?

Olaf J. de Landell is mijn favoriete schrijver. Hij schreef een soort chicklit avant la lettre en ik moet nog steeds hardop lachen als ik sommige van zijn boeken herlees. Recent heb ik All The Light We Cannot See gelezen van Pulitzerprijswinnaar Anthony Doerr. Een prachtig boek, dat zich afspeelt in Parijs en Saint-Malo.

In Normandië, waar je sinds 2014 woont is veel geschiedenis te vinden, zo zijn er veel (Middeleeuwse) kastelen en overblijfselen uit de Tweede Wereldoorlog. Heb je al inspiratie opgedaan voor een nieuw boek dat we binnenkort kunnen verwachten over één van de Normandische kastelen of over D-day bijvoorbeeld?

Inspiratie genoeg! Er zijn hier zo veel mooie dingen te zien. We wonen op 40 km van Mont-Saint-Michel, dat alleen al genoeg stof voor minstens drie boeken op kan leveren. In de streek waar we wonen is in de Tweede Wereldoorlog ontzettend gevochten, er is hier nog veel dat aan de oorlog herinnert. Het is heel indrukwekkend om naar de stranden van D-Day te gaan en de begraafplaatsen te bezoeken. De regionale krant besteedt iedere week aandacht aan sagen en legenden, wat ook heel interessant is. Aangezien ik mediëvistiek (middeleeuwenkunde) heb gestudeerd, kom ik hier volop aan mijn trekken: de Noormannen, het tapijt van Bayeux, de kastelen… Normandië is bovendien de bakermat van het impressionisme, een van mijn favoriete stromingen, de modeontwerper Christian Dior is hier geboren en je kunt het museum in zijn geboortehuis bezichtigen, dichtbij is een plaats met prachtige fin-de-siècle huizen… Ik heb voldoende ideeën voor verhalen en boeken, maar moet alleen nog even genoeg tijd zien te vinden om ze allemaal uit te kunnen werken… Overigens is Frankrijk al eerder de inspiratie voor een boek geweest. Een verboden BFF (de voorganger van Model in New York) en “Het geheim van het spookdorp” spelen zich in Frankrijk af.

Is de afstand Frankrijk Nederland niet bezwaarlijk voor het contact met je lezerspubliek? Bezoek je wel scholen in Nederland en hoe regel je dat dan?

Ik bezoek geen scholen meer in Nederland, maar ik denk niet dat de afstand tussen mijn lezers en mij groter is geworden door onze verhuizing naar Frankrijk. Ik ben aan alle kanten makkelijk te bereiken, via mail en social media bijvoorbeeld. Ik Skype soms met kinderen tijdens boekbesprekingen en ik ontvang nog steeds mails over boekbesprekingen of gewoon aardige “ik vond je boek zo leuk”-mails. Dat is heel fijn.

Je studie Mediëvistiek lijkt me een onuitputtelijke bron van inspiratie. Kunnen we nog boeken over de Middeleeuwen verwachten?

Ik heb voor uitgeverij Delubas een boek geschreven dat zich afspeelt in de tijd van Karel de Grote, en dat Problemen op de palts heet. Voorlopig staat er nog niets op de rol, maar het lijkt me erg leuk om weer een boek te schrijven dat zich in die tijd afspeelt.

Je leeft samen met man, kinderen, twee honden, kippen en 5 pony’s, waarvan je er drie van de slacht hebt gered. Je boek De dolle koe gaat ook over een koe die naar de slacht moet en twee kinderen die haar willen redden. Is het redden van dieren een thema in je leven?

Haha! Ik was me daar niet zo van bewust, maar het is waar dat ik vrij regelmatig thuiskwam met een Zielig Beest. Ik belde een keer bij mijn eigen voordeur aan met een niet-jofele duif in mijn handen. Mijn man deed open, wierp een blik wat er in mijn handen lag en zei: “Wat heb je nou weer?” Dat soort dingen dus. Overigens heb ik de drie pony’s niet hoogstpersoonlijk gered van de slacht: de stichting Exmoorpony Opvang heeft voorkomen dat ze gedood werden. Wij hebben de pony’s van de stichting geadopteerd en ze huppelen hier nu blij rond.

In je boek Model in New York, vertel je veel details over de modellenwereld en laat je voornamelijk de leuke kanten van het modellenleven zien. Was het een bewuste keuze om de negatieve kanten, zoals kritiek en moordende concurrentie en superslank zijn bijna niet naar voren te brengen?

Ja, dat is een bewuste keuze. Ik laat de leuke kanten zien, omdat ik van blije boeken houd. Maar daarnaast spelen voor modellen in de leeftijd van mijn hoofdpersoon onderwerpen als gewicht en concurrentie niet. Het beeld van de moordende concurrentie is meer iets wat je in tv-programma’s ziet, bovendien is onderlinge concurrentie in deze branche niet noodzakelijkerwijs erger dan in andere beroepen. Het is natuurlijk een feit dat je als model bepaalde maten moet hebben, maar veel bureaus willen niet dat hun modellen te dun worden.

Is Model in New York geschreven voor een specifieke doelgroep? Dit vanwege de grote letters en de vrij simpele tekst.

Model in New York is een boek in de serie Best Friends Forever. De serie is bedoeld voor meisjes vanaf een jaar of tien.

Elk boek heeft natuurlijk zijn eigen aanpak nodig en je schrijft voor volwassenen en kinderen. Hoe is je werkmethode doorgaans? Doe je veel research, maak je schema’s en heb je vaste schrijftijden? Schrijf je soms aan meerdere boeken tegelijkertijd?

Ik doe ontzettend veel research. Ook over de onderwerpen waar ik al wat van af denk te weten. Het zal je maar gebeuren dat er opeens Voortschrijdend Inzicht is geweest en dat je dat even hebt gemist. Mijn research heeft er zelfs voor gezorgd dat we nu paarden hebben: ik schreef voor uitgeverij Leopold “Het geheim van de wilde paarden” en haalde daarvoor stapels boeken uit de bieb (toegegeven, ook omdat ik het weer heel prettig vond om non-fictieboeken over paarden te lezen). Mijn kinderen vonden dat ook heel interessant en zijn toen begonnen met paardrijden. Toen mijn dochter een keer ziek was, nam ik haar les over en ben ik weer opnieuw met rijden begonnen.
Ik merk dat ik schematischer begin te werken. Voor non-fictie deed ik altijd al, maar ik merk ook de voordelen van planning bij het schrijven van fictie. Op het moment dat ik begin met het schrijven van een boek, schrijf ik op de rechterpagina in een grote dummy puntsgewijs de verhaallijn. Op de linkerpagina schrijf ik dan van alles wat me nog te binnen schiet, dingen waar ik aan moet denken, verbeterpunten enzovoort. Nu werk ik voor het eerst met een hoofdstukplanning, wat me goed bevalt.
Ik schrijf aan één boek tegelijk, maar tegen het eind van het boek komt er wel meer ruimte in mijn hoofd voor iets nieuws. Dat is dan meestal het moment waarop ik een nieuw idee ga uitwerken.

Met welk boek ben je nu bezig? Kun je een tipje van de sluier oplichten?

Ik ben bezig met een boek voor kinderen vanaf 12 jaar voor uitgeverij Leopold, maar daar zeg ik nog niks over, omdat ik het niet wil jinxen. Ik ben niet bijgelovig, behalve op dit punt: nooit iets vertellen over een boek voor het af is.

Vragen: Corine Gorter en Pieter Feller