Angst geeft vleugels!
Morgen ben ik weer thuis – Simone van der Vlugt – Anthos – 277 blz.
De 11-jarige Britt Strijbis woont met haar moeder in Oudorp. Een pittige jongedame, die opgroeit zonder haar vader, die een gevangenisstraf uit moet zitten. Ze kent hem niet eens. Er is, op een korte periode vlak na haar geboorte na, geen contact meer geweest.
Britt houdt van turnen. Ze is goed, heel goed zelfs. Zo goed, dat ze naar de selectie mag. Opgewonden hierover fiets Britt vanaf Alkmaar, waar haar turnklas is, naar huis. Maar dan is er opeens dat witte busje. Zit daar die enge vent in, die wel eens staat te gluren, bij het gymlokaal? Voor ze het weet heeft hij haar gegrepen en met fiets en al in het busje gegooid.
Lois Elzinga, rechercheur, krijgt de melding binnen. Ze treedt in contact met Mirjam, de moeder van Britt. Al gauw begint het speuren naar de jonge meid. Wie is de gluurder? Is hij de dader? Is het één van de pedofielen, die in Alkmaar wonen? Of steekt het verhaal heel anders in elkaar? Na vele gesprekken met Mirjam komen ze verder: er komt een verdachte in beeld. Maar hij kan het niet zijn. Hij heeft de mogelijkheid niet om in de buurt van Britt te komen.
Britt leert ondertussen ook de ware reden van haar ontvoering. Wie is die man, die plotseling voor haar staat? Waarom heeft haar belager in het witte busje haar eigenlijk meegenomen? Wat willen ze van haar? Al gauw wordt het duidelijk: de ware kidnapper neemt haar mee. Ver weg! Hij heeft een plan bedacht en zij moet mee. En ze moet het ook nog leuk vinden ook. Maar Britt wil alleen maar naar huis. Ze probeert op alle mogelijke manieren weg te komen, maar telkens mislukken haar pogingen. Tot…
Lois en Mirjam volgen de aanwijzingen, die ze mondjesmaat krijgen. Ze gaan achter Britt aan, leren elkaar kennen. Samen hopen en wanhopen ze. Dan komt er een bericht van Britt: kunnen ze haar nu echt vinden?
Morgen ben ik weer thuis is een mooi geschreven thriller van de hand van Simone van der Vlugt. Ook zonder het voorgaande deel te lezen, is het verhaal prima zelfstandig leesbaar. Het leest lekker weg, de personages voelen goed en de dialogen zijn natuurlijk. De verhaallijnen komen uiteindelijk lekker bij elkaar. Wat ik goed omschreven vond, is de gemoedstoestand van Britt. De paniek, de wanhoop, boosheid en later toch het medelijden dat ze voelt, tekenen een 11-jarig meisje.
Lois Elzinga heeft, zoals ik uit het verhaal begrijp, nog veel meer te vertellen. Hopelijk komt er nog een nieuw deel, zodat we haar nog beter leren kennen met al haar werkzaamheden en belevenissen.
One thought on “Angst geeft vleugels!”