Beeldende verhalen met een oosters tintje
Stromen die de zee niet vinden – Rob Verschuren – In de Knipscheer – 174 blz.
De bundel bevat elf verhalen met soms vreemde titels als “De zeeaap” of “Zor”. Korte verhalen weten mij meestal niet zo te boeien. Het lijkt soms of de schrijver geen eind wist te breien aan het verhaal en je dan onbevredigd achterlaat met een open einde dat kant noch wal raakt. Bij deze bundel is dat beslist niet zo. Alhoewel elk verhaal een open einde heeft, zijn ze toch “af “ en is het verhaal verteld. Op de achterkant van het boek staat dat elk verhaal in de bundel een fascinerende kleine wereld is waarin de zintuigen worden geprikkeld en de fantasie aan het werk wordt gezet. Die tekst klopt helemaal. Dit boek laat je niet zo snel meer los.
Bij sommige verhalen hoop je dat ze niet gebaseerd zijn op echte, bestaande personen, zoals in het schrijnende verhaal “Zachte witte tongen”, waarin een vrouw wordt uitgehuwelijkt aan een man die haar blijkbaar helemaal niets vindt, en haar familie nog minder. Hij dwingt haar om haar moeder en de kip, die haar moeder moet voorstellen, viswijf te noemen. Het verhaal, slechts enkele pagina’s lang, schuurt van alle kanten. Haar nieuwe huis had twee vertrekken en een binnenplaatsje. Het was nog armoediger dan het golfplaten boerderijtje waarin ze was opgegroeid, maar ze vond zichzelf een zondagskind omdat haar het slavenbestaan van inwonende schoondochter bespaard was gebleven.
Niet elke schrijver beheerst de kunst om de lezer vanaf de eerste regels het verhaal in te sleuren, maar Verschuren weet dat, ieder verhaal opnieuw weer, voortreffelijk te doen. De personages worden zeer levendig neergezet, waarbij je telkens weer geraakt wordt door de tragiek van het leven, dat zo mooi beschreven wordt. Zijn schrijfstijl leest prettig. Hij schrijft vol humor, zeer beeldend en treffend. Maar daarnaast is zijn schrijfstijl soms haast poëtisch, net als de titel. Die intrigeert. Het had de titel van een dichtbundel kunnen zijn, of de eerste strofe van een gedicht. Sommige verhalen eindigen ook poëtisch, met een zin die stemt tot nadenken.
Verschuren schrijft niet alleen heel beeldend, hij kiest ook voor niet alledaagse thema’s, of voor een ongewone invalshoek. Veel verhalen spelen zich af in Aziatische landen, wat niet zo heel vreemd is, aangezien Verschuren zelf in Vietnam woont. Sommige verhalen laten je vertwijfeld achter. Er is geen enkel verhaal dat niet boeit en dat je niet achter laat met een honger naar meer.
