Een driehoeksverhouding met ingrijpende gevolgen
Eén vrouw, twee mannen – Alexandra Terlouw-van Hulst – Uitgeverij De Kring – 288 blz.
Covertekst:
Jeannet is zeer gelukkig met haar Artur en hun kinderen, totdat de toevallige vondst van een brief haar leven op z’n kop zet. Ze besluit een tijdje naar Parijs te gaan om afstand te nemen. Daar ontmoet ze Jester, met wie ze een affaire krijgt. Eenmaal weer thuis, staat hij op een dag voor haar deur en ontspint zich een driehoeksverhouding. Maar dan slaat het noodlot toe. Niets is wat het lijkt. Alleen Artur kan het tij nog keren…
Eén vrouw, twee mannen is een meeslepend verhaal waarin een onverwoestbare liefde danig op de proef wordt gesteld.
Over de auteur:
Alexandra Terlouw-van Hulst (1935) studeerde Algemene Taalwetenschappen. Ze heeft zich vele jaren ingezet voor VluchtelingenWerk. Ze vertaalde boeken en schreef verhalen voor het onderwijs. Ze is getrouwd met oud-politicus en schrijver Jan Terlouw. Samen hebben ze vier kinderen. Alexandra zet haar kennis van taal veelvuldig in voor het redigeren van de publicaties van haar man en kinderen. In 2013 debuteerde ze succesvol met de grotendeels autobiografische roman, De man van Tsinegolde.
Mijn mening over Eén vrouw, twee mannen:
Is liefde bestand tegen zoveel geheimen? vragen de letters op de cover. Twee mensen die eerlijk tegenover elkaar willen zijn, maar op dit puntje de boot missen. En dat maakt de opschudding in het verhaal des te groter. De tekst in het begin op bladzijde zeven bracht mij niet alleen onmiddellijk in grote verwarring, maar maakte me ook nog eens uitermate nieuwsgierig. De schrijfstijl is heerlijk, waardoor het boek leest als een speer. Ik kon het onmogelijk meer wegleggen, want ik móest weten hoe het verder ging. Nergens zakt het verhaal in. Spanning, passie, humor, bedrog, verwarring, angst, onzekerheid en plezier, komen in het boek allemaal ruimschoots aan de orde.
Veel humor, bijvoorbeeld als de hoofdpersoon een stukje naakt gaat zwemmen, er is toch niemand op het strand, maar wat nu als het water te koud begint te worden en er ineens wél mensen op het strand blijken te zijn, citaat: In één rechte streep ren ik naar de plaats waar ik mijn laatste veer heb gelaten. Dat is te dicht bij het groepje vissers om hem ter plekke aan te trekken. Dus raap ik hem tijdens het hollen op als een estafettestokje en ren meteen door. Even hoor ik commentaar, maar dat verwaait meteen. Het is nog een heel einde naar de duinen.
De totaal onverwachte wendingen die de auteur er rauw in verwerkt, ontlopen het echte leven niet. Kortom, een heerlijke roman over goede mensen die het beste uit het leven willen halen. Wat mij betreft een aanrader!
