Een familiegeschiedenis
De gesloten piano – Monique van Roosmalen – Elikser – 281 blz.
Als oma Leonie haar knie breekt en in een TOP (tijdelijke opname patiëntkamer) terechtkomt van een verzorgingshuis, gaat dat niet zonder hindernissen. De familie wordt door de zorg gevraagd langs te komen omdat oma onhandelbaar is. Oma zegt dat ze niet gek is en dat ze naar huis wil, omdat de zorg te wensen overlaat. Een operatie kan niet vanwege haar conditie en ze wil naar huis om te sterven tot schrik van haar twee dochters. Haar ene dochter vindt haar drankfles belangrijker en zegt geen tijd te hebben en dochter nummer twee heeft eigenlijk haar eigen drama te verwerken. Ze is hopeloos verliefd op iemand die dat niet op haar is en daar blijft ze behoorlijk in hangen.
Lieke is de kleindochter en heeft haar eigen relatieproblemen, maar weet die aan de kant te zetten om samen met haar moeder (die van het liefdesverdriet) voor oma te gaan zorgen als ze naar huis komt. Snel wordt alles geregeld en dochter en kleindochter trekken bij oma in. Tijdens de zorg, wat een tweede natuur lijkt te worden, komen de verhalen van oma’s verleden boven water. Lieke vindt het heel fijn deze geschiedenis te mogen horen en merkt dat er in het verleden van oma toch wel wat herkenning is wat betreft haar eigen keuzes met relaties.
Het blijkt dat oma een harde en lastige jeugd heeft gehad en geen geluk in de liefde. De enige man bij wie ze het echte geluk leek te hebben gevonden, heeft ze moeten laten gaan onder druk van haar ouders. Ze was gek op muziek en zingen, deze speciale man speelde piano en zij zong. Op de dag dat ze wegging, ging de klep van de piano dicht, zeer letterlijk maar ook heel symbolisch en een mooie titel die goed bij het verhaal past. Door te kiezen voor haar ouders en niet voor haar eigen geluk worden de ogen van Lieke geopend en ze neemt haar oma in vertrouwen, omdat ze met haar geheim niet bij haar moeder terecht kan.
De gesloten piano is een bijzonder mooi verhaal over een familiegeschiedenis en de loyaliteit van de familieleden voor elkaar. Ze cijferen zich weg voor een ander tot het te laat blijkt te zijn. Monique van Roosmalen heeft een zeer prettige schrijfstijl. De personages zijn realistisch en uit elk karakter proef je wat herkenning. De karakters zouden net zo goed jouw familie kunnen zijn. De problematiek die besproken wordt, is ook dichtbij huis waardoor het een persoonlijk verhaal wordt waar je je echt bij kunt inleven. Het blijft ook hangen na het gelezen te hebben. Het geheel wordt luchtig omschreven, ondanks de soms wat beladen onderwerpen. Hierdoor is het een laagdrempelig verhaal waar iedereen zich in kan onderdompelen. Ik heb mij aangenaam laten verrassen door deze mooie roman.
