Een nare familie en acnecrème
Hemelen – Marion Pauw – Ambos-Anthos – 285 blz.
Op de zeegroene cover van de thriller Hemelen glimt een rode, appetijtelijk afgebeten appel je tegemoet , terwijl de auteur Marion Pauw je pontificaal en buitengewoon fris vanaf de achterkant toelacht. Zou er niet nadrukkelijk ‘Literaire thriller’ op dit boek staan dat had ik het wellicht voor een kookboek of handboek voor internetdaten gehouden. Maar nee, dit is het nieuwe boek van de doorgewinterde thrillerschrijfster Marion Pauw.
Marion Pauw, in 1973 geboren in Australië(Tasmanië), emigreerde op haar zesde met haar ouders naar Nederland. Er staan twaalf thrillers en fictieverhalen op haar naam en ze ontving in 2009 voor haar boek Daglicht de Gouden strop. Daarna werd het boek prompt verfilmd. Ook schreef ze de in 2010 uitgezonden televisieserie Therapie(NCRV) en zal ze het geschenkenboekje 2015 voor de maand van het spannende boek schrijven. Gezien haar staat van dienst kan ik gerust zeggen dat Marion Pauw een gearriveerd en gelauwerd schrijfster is. Voor mij is dit echter het eerste boek dat ik van haar lees.
Waar gaat Hemelen over? Natuurlijk kent eenieder de term ‘hemelen’ als zijnde het aardse leven voor het eeuwige verruilen oftewel er gaat iemand dood. Dat er mensen doodgaan is natuurlijk niet ongebruikelijk in een thriller, zo ook in deze niet. Het schrijven van een recensie over een thriller vind ik toch wat problematisch, merkte ik toen ik de eerste regels probeerde te formuleren. De vraag doemt direct op, wat schrijf ik wel en wat niet? Met andere woorden, wat geef ik weg van het verhaal en wat moet echt geheim blijven, wil ik de pret niet bederven.
Wees gerust ik zal mijn best doen om het verhaal niet voor u te verpesten en ik concentreer me voornamelijk op de stijl. Die is vlot, zeker. Marion is een geroutineerd schrijfster, die weet hoe je een verhaal componeert en waar de valkuilen liggen. De zinnen lopen allemaal rap en soepel en er is overduidelijk logica aanwezig, wat lang niet van iedere thriller gezegd kan worden. Het is een ernstig verhaal, waarbij ik een enkele keer moest lachen om de manier waarop de personages op elkaar reageren vooral tijdens een in mijn ogen komische SM scène.
Wat ik leuk vind, en wat mij het hele boek blijft boeien is, wanneer Marion een mannelijke protagonist opvoert. Als stijl kiest ze er voor om verschillende keren vanuit een andere hoofdpersoon het verhaal te beschrijven, je kruipt als lezer als het ware in de huid van steeds wisselende personages. Dit doet ze met verve, want ik hop als lezer zonder me te vergissen gemakkelijk van de ene persoon naar de andere en ook nog van de ene plaats naar de andere.
Twee van de personages zijn mannen en wanneer ze deze mannelijke personages laat spreken doet ze dit op een grappige, expliciete manier die veel eerder haar vrouwelijkheid als schrijfster benadrukt dan dat ze een geloofwaardige man weet neer te zetten. Daarbij ik wil wel benadrukken dat het zeer zeker niet storend werkt. Het wringt een beetje; denken mannen echt zo? Denk ik zo? Nee, dus. Het zorgde er echter wel voor, dat ik me een beetje een voyeur begon te voelen en ik kreeg het idee dat de schrijfster met opzet een (stout)spelletje met mij als (mannelijke) lezer speelt en dat mag natuurlijk, want het is niet voor niets een thriller. De erotische of seksueel getinte passages zijn overigens nergens vunzig of ordinair, ze dienen altijd een legitiem doel en zijn eerder een tikkeltje ongeloofwaardig en grappig dan dat ze erotiseren. Misschien is het voer voor haar psycholoog, maar de mannen in het boek komen en niet al te best vanaf! Dat kan ik u dan weer wel verklappen.
In het kort en zonder uw leesplezier te verpesten, het draait allemaal om een familiebedrijf met een vader die, als geld verbrassende toeziend directeur van een acnecrèmefabriek, zijn gefrustreerde kinderen machteloos laat toezien hoe het bedrijf ten ondergaat dankzij zijn bordeelbezoeken en braspartijen. U voelt hem al aan komen, dat vraagt om een reddingsplan. Door een woud van familiaire, seksuele, relationele en werknemers – en werkgeversproblemen raak je als lezer verzeild in een hilarisch complot. Of toch niet? Door het hele verhaal heen bleef ik in spanning over hoe het in godsnaam zat en waar het naar toe zou gaan.
Hemelen is een thriller, die aan de verwachtingen, die je nu eenmaal van het genre hebt, voldoet, maar die jammer genoeg nergens weet te verbazen of te vernieuwen. Maar dat was geloof ik ook niet de bedoeling van de schrijfster. Ik vind het een (redelijk) spannend boek met een lekker vet plot wat ik moeiteloos uitlas. Wel een vrouwelijke thriller, voor zover als een thriller vrouwelijk kan zijn.
