Een natte droomwereld
De Waterwaack van Natterlande – Marco Kunst – Illustraties: Marieke Nelissen – Lemniscaat – 415 blz.
Als er een geheimzinnige groene brief arriveert voor Hera van Wanten, de moeder van de tweeling Toffee en Gum, is dat de aanzet voor een wildwaterbaan van doldwaze gebeurtenissen. Henk van Beuken is de vader van de tweeling. Vader en moeder zijn beiden directeur van een miljoenenbedrijf. Vader Henk houdt zich bezig met infrastructuur(wegen, bruggen, tunnels) en moeder Hera bouwt graag huizen en winkelcentra. Het liefst zitten ze achter hun laptops te speculeren op de beurs. Naast Toffee en Gum wordt het huishouden gevormd door moeder en dochter Limona en Vanilia en de kleine Kaká. Vanilia is het kindermeisje en Limona is de kokkin. Er is ook nog de hond Karl Friedrich.
De geheimzinnige groene brief is afkomstig van watersnoodtaris Kolk. Een ver familielid van Hera van Wanten, de heer W. Tobbe is overleden. Tobbe was de Waterwaack van de Zomp, Ommelanden, Rietlanden en Wieswos te Natterlande. Er wordt een nieuwe Waterwaack gezocht en Hera van Wanten is een van de drie mogelijke opvolgers. De andere twee zijn mevrouw Thé Water en de heer Tereisias Nadorst. De drie erfgenamen trekken in het huis van de Waterwaack. Een huis dat druipt van het water en dat zich niet laat opknappen.
Niet ver van het huis is de Zomp, een stuk moerassig terrein dat grenst aan het stadje Natterlande. Het stadje snakt naar uitbreiding en Hera van Wanten en Henk van Beuken willen graag de Zomp bebouwen met duizend woningen en een winkelcentrum.
De kinderen Toffee en Gum zijn de vertellers, die meestal om de beurt een hoofdstuk voor hun rekening nemen. Er gebeurt zoveel, dat het moeilijk is samen te vatten. Het water dat via het Waterwaackhuis wordt verwerkt, lijkt een eigen leven te leiden. Het stroomt tegen de dijk op en neemt zelfs allerlei vormen aan. Ook de Zomp lijkt een levend wezen met een eigen wil.
De hoofdpersonages blijven ondanks de dikte van het boek een beetje hangen in karikaturen. Het verhaal wordt overspoeld door een stortvloed aan invallen en grappige vondsten van de schrijver. Het is een vloedgolf die over je heen gaat en je meesleurt. Het allitereert, het rijmt en het raast maar door. En niet te vergeten de woordspelingen. Toffee en Gum proberen het raadsel van de Zomp te ontraadselen en stuiten op figuren als mevrouw Thé Water, de Poweet, Schorre Morre en professor doctor B. Rakman, die zich bezig houdt met de overgang van zout naar zoet water.
Het boek is geïllustreerd door Marieke Nelissen, een rijzende ster in illustratieland. Ze heeft een hele kluif gehad aan de vele illustraties die het boek sieren. Er staan talloze mooie waterige tekeningen in, geheel in stijl met het verhaal. Vooral de dieren en mensen zijn schitterend getroffen en dan natuurlijk de aandachttrekkende cover met de gigantische golf met het bootje op de top. De geheime groene envelop met postzegel en stempel is op zich een klein kunstwerk.
Hoewel het boek bedoeld is voor kinderen van de bovenbouw van de basisschool, schuwt Marco Kunst het gebruik van moeilijke woorden en begrippen niet. Wat te denken van een hoofdstuk met de titel: “Vertragingstactieken: gemotoriseerde trekspiermassage, boventoongejodel met badkuip begeleiding, de verpleging van een ontstoken ooglid en boosheid bij Toffee en Gum” of “Het cerebrale ganglion en de Voorzitter tot Strikt Behoud Ondanks Alles van de Zuivere Wildheid van Wilde Wezens”.
Ik denk dat lezers van een jaar of tien een behoorlijke kluif aan dit boek zullen hebben. Je moet er een doorzetter voor zijn, maar dan krijg je ook een waanzinnige natte droomwereld voorgeschoteld. Het is een waterval van verhaallijntjes, woordspelingen en gekke invallen, hopelijk verdrinken de lezers niet in deze doldwaze verteltsunami, maar worden ze meegesleept door deze kolkende woordenrivier van Marco Kunst.
