Er is altijd een toevluchtsoord of niet?
Toevluchtsoord – Anthonie Holslag – Quasis – 175 blz.
Anthonie Holslag schreef eerder drie verhalenbundels waarbij naast het psychologische het horror-en griezelelement de boventoon voerde. Vorig jaar verscheen er een kort verhaal in de Splinters-serie bij uitgeverij Quasis waarbij het psychologische element meer naar boven kwam, dus bij het horen dat hij bezig was met een psychologische thriller was mijn interesse gewekt.
Het boek heeft een handzaam formaat en is niet al te dik. Maar de schrijver heeft ook geen dikke pil nodig om een verhaal te vertellen met een goede spanningsopbouw en een bijzonder einde.
De cover lijkt op het eerste gezicht niets met het verhaal van doen te hebben. Maar al snel blijkt dit anders zodra je het verhaal gaat lezen. Als een dun rood draadje vliegt de bij symbolisch door het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in het Adirondackgebergte in de staat New York, een geliefde vakantielocatie. Hier staat de blokhut die al jaren als toevluchtsoord wordt gebruikt door een vriendengroep. De zeven zijn al sinds de middelbare school bevriend en zijn ondertussen hun eigen weg gegaan met alle zorgen van dien. Maar éénmaal per jaar komen ze weer een weekend samen in de blokhut en zijn ze weer terug in hun onbezorgde tienertijd. Dit jaar loopt het echter allemaal anders. Aangekomen blijken er de nodige irritaties te zijn onderling en zien ze op televisie schokkende beelden van de bewoonde wereld die in lijkt te storten. Wat volgt is een opstapeling van emoties tussen de vrienden. Ze worden heen en weer geslingerd tussen vertrouwen, wantrouwen, liefde, angst en woede. Hun toevluchtsoord blijkt niet meer veilig en vertrouwd te voelen.
Om maar te beginnen bij het nawoord van de schrijver, waarin hij vertelt dat een verhaal naast inhoud ook spanning moet hebben en het de lezer moet raken, moet ik zeggen dat hij daar goed in geslaagd is. Het verhaal is verdeeld in vijf akten met vooraf een prelude en dit nawoord als afsluiting. Het gebruik van het woord akte zou je doen denken aan een toneelstuk, maar het is niet zo geschreven. Het is een vloeiend verhaal dat lekker wegleest.
Persoonlijk ben ik een liefhebber van verhalen met een horror element en vond het als lezer van zijn voorgaande werk wel grappig dat er een kleine knipoog naar zijn vorige werk zat. Ook werd later in het verhaal de nodige horror verwerkt, waardoor het niet een standaard psychologische thriller is, maar toch wel één voor lezers die meer gewend zijn dan een simpele moord of iets minder bloederige details. Hoewel de gruwel aanwezig is, voert de interactie tussen de vriendengroep, hun denken en doen, meer de boventoon en deze reacties vind ik mooi uitgewerkt. Alles wordt afgesloten met een einde dat aan de ene kant verre van gelukkig is, maar aan de andere kant juist heel mooi en sereen. Door de mooie verwoording zou je het wel kunnen lezen als een gelukkig einde. Het is maar hoe je het bekijkt.
