Helen Grace gaat op volle kracht door

Piep zei de muis – M.J. Arlidge – Vertaling Mariëtte van Gelder – Boekerij – 382 blz.

M.J. Arlidge schrijft al vijftien jaar voor verschillende Britse crimeseries. Iene Miene Mutte was Arlidges debuut als thrillerauteur. In mijn recensie van dit boek, zeg ik dat dit een verhaal is met televisiepotentie. Inmiddels is bekend dat er inderdaad een tv-deal is gesloten voor een Britse Helen Grace-crimeserie. Piep zei de muis is het tweede boek in de serie, waarin de Helen Grace-trein in volle vaart doordendert.

In Piep zei de muis wordt in een leegstaand huis een vermoorde man gevonden. Niet veel later wordt zijn hart bij zijn vrouw en kinderen bezorgd. Inspecteur Helen Grace weet dat hij niet het laatste slachtoffer zal zijn. Maar waarom is een gelukkig getrouwde man midden in de nacht zo ver van huis? De media hebben het over een omgekeerde Jack de Ripper: een seriemoordenaar die aast op vaders met dubbele agenda’s. Helen ziet de woede die uit de moorden spreekt. Wat ze niet voorziet, is hoe labiel de dader is – of wat haar tijdens deze zaak allemaal nog te wachten staat.

Helen Grace is een aansprekende hoofdpersoon, een krachtige vrouw met een enorme dosis eigenwijsheid. Ze laat zich door niemand vertellen wat ze wel en niet kan doen, en laat zich door niemand in de weg staan om een zaak op te lossen. Het is knap hoe een mannelijke schrijver een vrouwelijke hoofdpersoon zo overtuigend op papier kan zetten.

De grote kracht van het boek is echter toch het verhaal. Een spannend moordonderzoek, met de nodige gruwelijke scènes. Alles gedetailleerd en vooral heel beeldend geschreven.

“Zijn ogen gingen knipperend open, maar hij zag niets. Tranen rolden over zijn wangen en zijn oogbollen draaiden nutteloos in hun kassen, Geluiden klonken op een afschuwelijke manier gedempt, alsof er watten in zijn oren waren gepropt. Terwijl hij vocht om bij te komen, werd hij zich bewust van een felle, verscheurende pijn in zijn keel en neus. Een intens, brandend gevoel, alsof er een vlam bij zijn strottenhoofd werd gehouden. Hij wilde niezen, kokhalzen, uitspugen wat hem kwelde, wat het ook was, maar zijn mond was afgeplakt, dus moest hij zijn pijn wegslikken.”

De boeken van M.J. Arlidge zijn sterk in alle opzichten, en ik ben dan ook zeker nog lang niet klaar met deze schrijver. Gelukkig ligt het derde Helen Grace-boek Pluk een roos al heel snel in de winkel.

Felice Beekhuis