Een lied dat alleen ik kan horen – Barry Jonsberg
Hoe vind ik de liefde, maar ontdek ik mezelf
Rob is dertien en hevig verliefd. Het onderwerp van de liefde is Destry Camberwick, een meisje dat nieuw in de klas komt. Alles aan Destry is perfect: haar ogen, haar haar en vast haar stem ook, maar dat weet Rob niet, want Destry heeft nog niets gezegd. Ongetwijfeld is haar stem, net als de rest, ook perfect. Als Destry in beeld komt, begint, volgens Rob, een orkest te spelen en breekt de zon door.
Als puber wil je natuurlijk dat het onderwerp van je liefde je leert kennen en je het liefst gaat bewonderen. Dus moet je daar het een en ander voor doen. Dat is een probleem, want Rob durft niks te zeggen in gezelschap, is vreselijk verlegen en is nergens echt goed in. Zeker niet goed genoeg om op te vallen.
Vriend Andrew adviseert om aan een sport te beginnen, bijvoorbeeld voetbal. Rob is geen sportmens, maar ja, alles voor de liefde. Bovendien zal er binnenkort een wedstrijd worden gespeeld en daar moet de hele school komen kijken. De eerste keeperstraining is geen succes, alle ballen gaan moeiteloos het net in. Gelukkig heeft Andrew weer een advies: doe alsof Destry achter je staat, dat de bal haar mooie gezicht verplettert en dan gaat het goed. Het gaat zo verbluffend goed, en het is omdat de overige voetballers van het team de weg naar het andere doel nog niet weten met gps aan, dat ze ditmaal niet met 20-0 maar slechts met 4-0 verliezen. Rob is de held van het elftal en wordt zelfs gespot door een voetbalscout, wat ook de bedoeling weer niet is.
Behalve Andrew geeft opa, Pop genaamd, de nodige tips. Met Pop heeft Rob een goede band. Ze praten veel samen, ze schaken en van Pop leert Rob veel levenswijsheid. Niet op een manier die je misschien van een opa verwacht, want Pop vloekt om het woord, wat Rob weer beschrijft als bliep voor en bliep na.
Het kan niet missen, na een poosje weet Destry precies wie Rob is, waar Rob goed in is (Shakespeare) en waar Rob voor opkomt (dierenwelzijn) . En langzaamaan, door alle uitdagingen die door een onbekende worden geappt, ontdekt Rob zichzelf en wordt minder verlegen en ontdekt zichzelf.
Dit boek is met veel humor en vaart geschreven, ook als het heftig en verdrietig wordt. Want hoe luchtig het misschien lijkt, onder dat laagje zit wijsheid, onzekerheid en grote moed verstopt. Dit boek gaat ergens over. Pas helemaal aan het eind ontdek je hoe de vork in de steel zit en dat is meteen een reden om het hele boek opnieuw te lezen. Met evenveel of misschien meer nog meer plezier.
Maar toch, er knaagt wat, en wat dat is kan ik niet zeggen zonder de clou weg te geven. Bij herhaald lezen denk ik dat ik toch meteen liever alles had geweten, omdat het verhaal ook dan recht overeind was gebleven. Cryptisch? Ja. Dus een tip: ga het boek als de bliep weerga lezen! Het is de moeite waard!
