Jozua Douglas borduurt voort
De eilandenruzie – Jozua Douglas – Illustraties Elly Hees – CPNB – 95 blz.
Voor de lezers van De eilandenruzie die eerdere boeken van Jozua Douglas hebben gelezen, is dit verhaal een feest van herkenning, want hij borduurt voort op zijn verhalen die zich afspelen in Costa Banana waar president Pablo Fernando de scepter zwaait. Hij, zijn zoon Fico en dochter Rosa spelen weer een belangrijke rol. Het is voor de lezer wel even wennen aan al die Spaanse namen, Pablo Fernando, Rosa, Fico, Max Romero, Angelino, Generaal Sanchez, dokter Rubio, Benito Blanco… Gelukkig staan er voor in het boekje afbeeldingen en namen van de belangrijkste personages.
De eilandenruzie gaat over een geschil tussen twee presidenten, Pablo Fernando en Max Romero, die elkaar het bezit van vier eilandjes betwisten. Collega president Benito Blanco heeft de twee bij hem thuis uitgenodigd om het bij te leggen en vrede te sluiten.
Zowel Pablo als Max zijn dictators met grootheidswaan. Ze willen in niets voor elkaar onderdoen en proberen elkaar dan ook af te troeven. In dit geval is Max Romero de gemeenste van de twee. Hij doet er alles aan om Pablo Fernando uit te schakelen. Pablo is duidelijk de domste en dreigt het onderspit te delven, maar net als in de vorige boeken over deze opschepperige dictator moeten zijn kinderen Rosa en Fico, deze keer samen met Angelino, de zoon van Max Romero, hem uit een benarde situatie redden.
Jozua Douglas is dol op het verzinnen van gadgets; bestuurbare dronevliegen, een robotslang en een robotspin, die ook nog een giftige beet kan geven, komen in dit boek voor. Alle drie kunnen ze worden bediend door controllers met kleine beeldschermpjes. De gadgets spelen een belangrijke rol in het verhaal en zonder die uitvindingen zou het zelfs allemaal nog verkeerd kunnen aflopen. Ik vind het steeds inzetten van de gadgets wel een makkelijke oplossing. Spannender zou het zijn als de kinderen zelf meer actie zouden ondernemen.
In (bijna) alle interviews met Douglas zegt hij een groot bewonderaar van Roald Dahl te zijn. Het moet gezegd worden dat zijn verhalen niet lijken op die van Dahl, maar het kan geen toeval zijn dat illustratrice Elly Hees heel dichtbij de stijl van Quentin Blake blijft, hoewel ze net iets rommeliger tekent dan Blake.
Douglas heeft een grote schare fans, en dit boek is net als zijn andere boeken, heel makkelijk te lezen. Er zit wat spanning in, wat humor en wat weetjes over van alles en nog wat en zelfs kritiek op het fokken van pekineesjes. Een leuk boekje dat je zomaar cadeau bij besteding van tien euro aan boeken in de Kinderboekenweek.
