Kruistocht in Spijkerbroek van Thea Beckman
Een juweeltje uit mijn jeugd
Kinderboekenweek. Een heerlijke afwisseling van het ‘gewone schooljaar’, kan ik me nog herinneren. Nu was het vroeger niet zo, dat er stapels nieuwe boeken in de klas kwamen. Er werd eigenlijk niet zoveel aandacht aan besteed. Jammer, want ook vroeger al las ik geen boeken, maar ik verslond ze. Per bibliotheeksessie kwamen tenminste zes nieuwe boeken mee naar huis. Zes maar, want meer mocht nog niet. Die zes waren dan binnen de gestelde drie weken leentijd uiteraard ook uit. Ergens in die periode ben ik op mijn favoriete boek ooit gestuit. Ooit ja, want geloof het of niet: ik lees het nog steeds. Niet meer elk jaar, zoals ik eerder deed, maar toch eens per twee of drie jaar. En gek genoeg blijf ik het prachtig vinden, blijf ik nieuwe stukken lezen en me verwonderen over de fantasie en de moeite, die Thea Beckman gedaan moet hebben om dit prachtige stukje schrijfvlijt kloppend te krijgen.
Uiteraard, gaat het over Kruistocht in Spijkerbroek. Dolf, die door de tijdmachine van zijn vader midden in een kinderkruistocht terecht komt. Niet daar waar ze hem naartoe stuurden. Zelfs niet dan, want het is 1212 en het leven in de kruistocht is wreed. En daar sta je dan, als twintigste eeuwse jongeman, tussen al die ellende. Maar hij weet het hier en daar beter te maken. Hij sluit vriendschappen, maakt beslissingen voor de leiders van de kruistocht en komt er al snel achter dat de achterliggende gedachte toch heel anders is dan iedereen denkt.
Het thuisfront probeert kokertjes met boodschappen te sturen, zodra ze doorkrijgen waar hij kan zijn. Maar Dolf – Rudolf van Amstelveen voor de leiders – kampt met dood, verderf, ziekte en bedrog. Tot hij inderdaad één van de kokertjes onder ogen krijgt, die hem vanuit de 20ste eeuw toegestuurd worden. Wat moet hij doen? Terug naar zijn tijd of zien te redden wat er in 1212 nog te redden valt.
Meeslepend, spannend, droevig, vrolijk en vooral hartverwarmend. Een boek, dat je voor je ogen ziet gebeuren.
Helaas kwam regisseur Ben Sombogaart op het onzalige idee het boek te gaan verfilmen. Zoals hij blijkbaar dacht dat het mooier en beter was. Thea Beckman zou zich omdraaien in haar graf! De poging was aardig, maar wie haalt het in zijn of haar hoofd om het verhaal compleet te verminken en zo van het originele verhaal af te wijken dat de lijn totaal verdwenen is. Waar zijn de hoofdkarakters gebleven, die Thea zo mooi had vormgegeven? De toevoegingen aan de film doen absoluut afbraak aan dit prachtige verhaal. Zuur! Maar ach, kom… ik lees het gewoon nog maar weer een keer. Om die vieze smaak weg te spoelen.
Thea Beckman rules, laten we het zo maar zeggen. Niets beter dan het originele verhaal, het boek zoals het bedoeld was.
Deze hommage is speciaal geschreven voor de Kinderboekenweek 2013
