Man probeert te ontsnappen aan zeurende vrouw
De laatkomer – Dimitri Verhulst – Atlas Contact – 140 blz.
Desiré Cordier en Moniek de Petter zijn een echtpaar. Volgens Dimitri Verhulst een stel waarvan er op de wereld miljoenen rondlopen. Ze zijn eigenlijk al jaren op elkaar uitgekeken, maar hebben niet het lef om uit elkaar te gaan. De man, in dit geval de gepensioneerde bibliothecaris Desiré, is de zeventig al gepasseerd, maar wordt door zijn vrouw als een kind behandeld. Hij mag weinig en zijn enige ontsnapping is zijn wekelijkse middag petanquen met vrienden. Een spel dat Moniek natuurlijk te onnozel voor woorden vindt. Thuis heeft hij geen zin meer in klussen, zoals het gras maaien of de kozijnen verven. Als hij een glaasje rode wijn drinkt moet hij meteen horen dat hij om de vervetting van zijn aderen moet denken. Kortom, Moniek is een secreet, een verzuurde vampier die Desiré’s laatste restjes levenslust uit zijn ziel slurpt.
Desiré vindt zijn leven behoorlijk mislukt en bedenkt een plan om aan Moniek te ontsnappen. Nog steeds blijft hij laf, want hij is nog gezond genoeg om ‘tabee’ te roepen en de wijde wereld in te trekken, maar hij kiest voor een andere optie; hij gaat doen alsof hij dement is.
Verhulst heeft zich goed verdiept in het leven van bejaarden en dementie. Hij ziet maar weinig zonnestraaltjes doordringen in de laatste sombere jaren van hun leven. Home Winterlicht, het tehuis waar Desiré terecht komt, is een triest onderkomen waar oudjes wiens hersens zijn verworden tot een slappe pap, hun laatste dagen slijten. Verhulst zet het allemaal heel herkenbaar neer. Het taaltje van de verzorgsters, het stallen voor de televisie, de inrichting van de kamer, de uitgebluste levens etc.
In Home Winterlicht komt Desiré Rosa Roozendaal tegen. Lang geleden op een kermisavond heeft hij de kans gehad, om de destijds aantrekkelijke Rosa aan de haak te slaan, maar die mogelijkheid heeft hij voorbij laten gaan. Daar heeft hij altijd spijt van gehouden. Nu treft hij haar dementerend en wel aan. Het begin van een nieuwe romance?
Om zijn boek te promoten gaf Verhulst vele interviews. Hij vertelde o.a. dat hij en de vrouw met wie hij vijftien samen had gewoond uit elkaar zijn gegaan. De brandende liefde was gedoofd en Verhulst heeft nu een relatie met een vrouw die hij nog van vroeger kende. Toeval? Volgens Verhulst wel.
Scheiden geeft veel verdriet, vooral als er kinderen in een huwelijk zijn, maar je leeft maar een keer, en bij elkaar blijven in een verzuurde relatie tot je tussen zes plankjes ligt, is ook geen leuk vooruitzicht. Maar ontsnappen zoals Desiré heeft gedaan lijkt me geen fijne optie. Voor dit verhaal wel!De laatkomer is, zoals we van Verhulst gewend zijn, een boek met situaties waarom regelmatig gelachen kan worden. Dat moet ook wel met loodzware onderwerpen als dementie, ouder worden en de dood.
Ronduit hilarisch is de scène waarin Desiré naar het verzorgingstehuis wordt gebracht. Hij krijgt zijn familie zover de caravan achter de wagen te haken en nagekeken, of liever nagegluurd door nieuwsgierige straatgenoten gaat Desiré Cordier op vakantie naar Home Winterlicht.
Verhulst doorspekt zijn verhaal zoals gewoonlijk met Vlaamse woorden en uitdrukkingen en dat maakt het nog smeuïger om te lezen. Een vermakelijke novelle.
Pieter Feller
