Wie ik gisteren was – Pamela Sharon
Niet alles wat kapot is, hoeft gemaakt te worden
Yara is pas zeventien wanneer ze de diagnose chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS) te horen krijgt. Natuurlijk wil ze dat niet geloven, want dat betekent immers dat ze altijd ziek zal blijven en dat kan toch niet waar zijn? Hoewel ze op school haar vriendin Yousfra heeft, en ze uit een lief, gek en leuk gezin komt dat er altijd voor haar wil zijn, laat ze zich door niemand troosten en wordt ze steeds afstandelijker. Wanneer ze via haar jongere broer Corey (die háár leven leidt door in haar plaats een jaar in Amerika te studeren) kennismaakt met de game Evol zit ze alleen nog maar op haar telefoon.
Evol is een virtuele wereld waarin ze zelf, gezond en wel, de hoofdrol speelt. Ze leert er de knappe Amir kennen en gaat samen met hem aan de slag om Evol te redden van een virus waaraan de bewoners uiteindelijk op een nare manier zullen bezwijken. Amir is niet altijd in staat om haar te helpen en verwijst haar door naar Chad, een arts wiens rol op z’n minst twijfelachtig is. Langzaam maar zeker worden Evol en haar bewoners zo belangrijk in Yara’s leven dat de gewone realiteit er steeds minder toedoet. Haar ouders, oudere zus en haar jongere broer maken zich meer en meer zorgen om haar. Gelukkig leert ze in het echte leven Finn kennen die haar haar keer op keer uit haar telefoon probeert te trekken en die zijn best doet haar ervan te overtuigen dat ook het leven met CVS de moeite waard is. Maar of ze dat wil geloven?
Wat ik buitengewoon sterk vind aan Wie ik gisteren was is de interactie tussen alle gezinsleden die stuk voor stuk heel realistisch zijn vormgegeven. De gezinsdynamiek is aanstekelijk vrolijk en liefdevol beschreven, zonder klef te zijn. Ik gun iedereen een vader zoals Keegan. Daarnaast heeft de auteur ook de veranderende relatie tussen Yara en haar jongere broer Corey prachtig en echt weergegeven. Wat me diep heeft geraakt zijn de momenten waarop Yara pijn heeft.
… Meestal besluipt de pijn me langzaam … Deze keer knalt hij er zo hard in dat ik mezelf met moeite overeind kan houden … Ogen dicht … Diep ademhalen … Probeer de pijn te omarmen in plaats van ertegen te vechten …
Naast dit soort indrukwekkend mooie momenten waarop je als lezer even heel dicht bij Yara bent en niet anders kunt dan meevoelen met haar wordt er veel uitgelegd over CVS. Over hoe het je leven beïnvloed, hoe moe je kunt zijn en zeker ook hoeveel pijn je kunt hebben en hoewel die uitleg soms de vaart even uit het verhaal haalt is het wel belangrijk voor de lezer om meer te weten te komen over CVS.
En dan Finn. Wat een heerlijk personage, je moet wel houden van die jongen. Knap hoe filosofie en Alice in wonderland zo’n rol kunnen spelen in een verhaal. Ook mooi zijn de vele spreuken die gelukkig niet te vaak worden rondgestrooid.
… Niet alles wat kapot is, hoeft gemaakt te worden. En niet alles wat heel is, is nooit kapot geweest …
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik minder gecharmeerd was van de game Evol. Ik vond het allemaal vrij ingewikkeld. Maar dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat ik geen bal verstand heb van gamen. Wie ik gisteren was is een realistische Young Adult die duidelijk maakt wat het betekent om chronisch ziek te zijn. Daarnaast zal de virtuele wereld van Evol jongeren zeker aanspreken.
Boek bestellen!
