Nuchter verslag van een alcoholisch leven
Hallo muur – Erik Jan Harmens – Lebowski – 231 blz.
Eerlijk gezegd was het werk van de dichter en romanschrijver Erik Jan Harmens mij tot nu toe volslagen onbekend. Naast verschillende dichtbundels is Hallo muur de vierde roman van deze 44-jarige auteur en, volgens zijn uitgever, zijn meest autobiografische. De intrigerende titel is ontleend aan Hello Walls, een liedje van Willie Nelson.
De muur is voor Harmens een ideaal “klankbord”: hij kan zodoende uitvoerig, onbeschaamd en eerlijk verslag doen van zijn lange alcoholverslaving. “Ik drink al anderhalf jaar niet meer muur. Dat is waar, al kan het ook voor de bühne zijn en sluip ik in werkelijkheid elke nacht naar het schuurtje om daar een fles Bacardi aan mijn mond te zetten”.
Harmens doet zijn verhaal in de vorm van een groot aantal korte tot zeer korte hoofdstukken van één tot enkele bladzijden. Hij gaat daarin chronologisch te werk en als lezer krijg je zodoende inzicht in een verslaving die al in de tienerjaren begint en meegroeit met de hoofdpersoon. De vele hoofdstukjes, columns haast , geven een inkijkje in een leven dat grotendeels beheerst wordt door het drinken van zeer veel alcohol. “Ik drink een derde flesje leeg en een vierde. En een tiende. Uiteindelijk alle vierentwintig. Dan wordt alles zwart. Ik rol op mijn rug alsof ik ben beschoten. Er verschijnt een glimlach op mijn lippen en ik verlang ernaar om blijvend in deze staat te verkeren”.
Hallo muur schetst het leven van een gewoontedrinker: de hoofdpersoon heeft een baan, schrijft gedichten, doet optredens, heeft vrienden, is getrouwd met Liene en krijgt met haar twee kinderen. Maar steeds is daar de drank. “Bij de kiosk koop ik een paar blikjes bier en op de pont drink ik twee kopstootjes. Op mijn hotelkamer drink ik een paar glazen whisky en daarna in de foyer van het hotel twee Westmalle Tripels . Daarna ga ik wandelen”. Harmens hanteert in dit boek een mooie schrijfstijl, sober en effectief. De hoofdpersoon bezoekt zijn vader in het ziekenhuis: “ Hij geeft bloed op en krijgt grijze banaanvormige bakjes om het in uit te spugen. Tussen het spugen door glimlacht mijn vader naar ons, als iemand die levend wordt begraven maar de moed erin wil houden bij de omstanders”.
Dit boek verdient heel veel lezers.
Dick Huitema
