Prentenboek komt tot leven
Hallo tot ziens – Delphine Chedru – Gottmer – 48 blz
Soms komt een prentenboek echt tot leven als de doelgroep het in handen krijgt. Dat gebeurde me met Hallo tot ziens. Ik had het bekeken, het is een prentenboek over tegenstellingen, met op de linker bladzij de tegenstelling in woorden: hoog laag en op de rechter bladzij de illustratie. Het bijzondere is dat de illustraties in zacht blauw en rood zijn en door elkaar lopen. Achterin het boek zit een bril met een rode en daaronder een blauwe plastic strip. Als je daardoor kijkt, zie je de tegenstelling oplichten. Het zei me weinig, al zag ik de waarde wel van het begrip tegenstelling.
Als Schoolschrijver ben ik voor een half jaar verbonden aan scholen om daar met de kinderen veel te lezen en te schrijven en andere talige dingen te doen. Daar maakte ik het volgende mee:
Een vast onderdeel is de prijsvraag. Iedere week stel ik een vraag of geef ik een opdracht waar kinderen die dat leuk vinden antwoord op kunnen geven of de opdracht zo mooi mogelijk uit kunnen voeren. De prijs is altijd een boek. Ditmaal was het Hallo tot ziens, een boek over tegenstellingen. De kinderen mochten een tekening maken vol tegenstellingen. Ze mochten erbij schrijven of juf ervoor vragen. De kleuters waren enthousiast en juf ook. Want Tegenstelling is een moeilijk begrip. Het werd het woord in de Moeilijke Woordenboom en ze werkten er de hele week aan. Dat kon ik zien toen ik kwam, de brievenbus puilde bijna uit. Na de lessen heb ik me erop gestort en er waren ware kunstwerkjes bij. Zowel de kinderen als juf hadden er goed werk van gemaakt. Maar er was voor mij een duidelijke winnaar. Op naar de kleuterklas!
Daar ruimden de kinderen meteen alles op om zo snel mogelijk op hun stoeltjes te gaan zitten. Ze waren zo nieuwsgierig! Ze wilden het boek zo graag! Want achterin het boek zat een rood-blauwe bril waardoor je de tegenstelling in de illustraties zo mooi kon zien! Toen ze zaten, werd het doodstil. En ik begon te vertellen. Over hoe mooi. Hoe moeilijk om een keuze te maken. Wat veel werk. Wat hadden ze het goed begrepen. Maar ja, er kon maar een winnen.
De spanning op de gezichtjes!
Ik begon: ‘Het is geen meisje.’
‘Ooooh.’
‘Het is niet iemand van groep twee.’
‘Ooooh.’
‘Wie zijn de jongens van groep één?’
Vingertjes omhoog.
‘Eén van jullie had iets bijzonders. Een tegenstelling in gevoel. Dus niet groot of klein, of dik en dun, of hoog en laag, maarrrr….’ Tromgeroffel.
‘Eén van jullie tekende Blij en Verdrietig en dat vind ik zo knap. Wie van jullie was dat?’
Hiddes vingertje schoot als een pijl bijna door het plafond. Hij straalde! Wat een mooie winnaar. En alle andere kinderen begonnen spontaan te klappen.
Snap je dat ik dit fantastisch vind? In handen van de doelgroep komt dit boek volledig tot zijn recht.
