Qua verhaal een opvolger van Turks Fruit
Ik zie je – Matthijs Kleyn – Meulenhoff – 288 blz.
Matthijs Kleyn (1979) is schrijver van de succesvolle debuutroman Vita uit 2011 en zijn tweede boek Ik zie je. Maar de gemiddelde Nederlander kent hem beter van televisie, eerst achter de schermen, daarna documentaires en later ook in beeld. Het meest bekend is hij geworden als Jakhals Thijs bij De Wereld Draait Door. Maar ook als schrijver blijkt hij niet onverdienstelijk.
Ik zie je gaat over de dertiger Fender. Fender is een nostalgische jongen, die tegen beter weten in een videotheek runt. Als Lisa op zijn pad komt, voelt hij zich voor het eerst sinds de dood van zijn vader en de breuk met zijn ex eindelijk weer tot leven komen. Lisa is prachtig maar ook ongrijpbaar; hun liefde puur maar stormachtig. Fender leeft voor films en het zoeken naar bewijs dat Elvis nog leeft. Lisa wil alles uit het leven halen en doet dat met vrienden, muziek en drugs. Hoe sterk kan liefde zijn als de ander steeds probeert te vluchten?
Waar Fender af en toe vast zit in zijn eigen stoffige leven, met een overleden vader, een dode relatie en een op sterven liggende videotheek. Hij verstopt zich een beetje in huis of ik zijn zaak en alleen zijn enige vriend Philip weet hem af en toe actief te krijgen. Hoe tegenovergesteld is Lisa’s leven, met feesten, drugs en een ambitie om actrice te worden. Ze is altijd onderweg, heeft geen rust en Fender is bang dat hij haar niet bij kan houden, dat ze meer wil dan hij kan bieden. Fender en Lisa zijn tegenpolen, maar hun liefde is onvoorwaardelijk.
Qua verhaal doet Ik zie je denken als Turks Fruit van Jan Wolkers. Een jongen en een meisje ontmoeten elkaar, storten zichzelf in een gepassioneerde relatie, lopen hard van stapel en hebben seks tot ze er bij neervallen. Het eerste deel van het boek is vooral veel geneuk en pikpraat (excuses voor het taalgebruik, maar het past bij het boek), maar in de loop van het boek sluipen de emoties erin en zie je hoe puur de liefde tussen Fender is Lisa is. Het is een plot en een stijl waar je van moet houden, maar als je ervan houdt, is Ik zie je een aanrader.
Ik zie je is geschreven op een manier zoals alleen een man dat kan. Hier en daar een beetje plat, maar de schrijfstijl is vooral rauw te noemen. Daarbij heeft Kleyn met Fender een zeer overtuigende personage neergezet. Hij heeft echt een persoon gecreëerd, met alles erop en eraan. Hij zou zo uit het boek kunnen stappen. Ik zie je heeft meer dan voldoende diepgang, zeker op dat punt.
Ik zie je is soms een beetje verwarrend. Maar door de ontknoping aan het eind, zie je opeens in hoe Kleyn het allemaal heeft bedoeld. Pas op pagina 283 had ik door hoe het zat en had ik een ‘Oh, zit dat zo?’-moment. Een dergelijk einde is absoluut een meerwaarde voor een verhaal. Ik zie je is een boek om achteraf nog even over na te denken, en dan valt alles opeens op z’n plek.
Felice Beekhuis
