Spanningen op een eiland

Kleine zwarte leugens – Sharon Bolton – Vertaling: Anda Witsenburg – A.W. Bruna – 413 blz.

Het was geen opzet. Een moment van oplettendheid, een tragisch ongeval – en twee kinderen komen om. Die van jou. Op een eiland met maar weinig inwoners is het onmogelijk om de vrouw die je leven kapot heeft gemaakt te ontlopen. Elke toevallige ontmoeting is een pijnlijke herinnering aan alles wat je hebt verloren: je gezin, je toekomst, je gezond verstand. Hoe lang duurt het dan nog voordat de gedachten aan wraak onweerstaanbaar wordt?

Kleine zwarte leugens is compleet anders dan een boek van Bolton dat ik eerder las, Blijf waar je bent. In dat boek werden kinderen vermoord, en was Bolton vanaf de eerste bladzijde bezig om iedereen verdacht te maken.

Kleine zwarte leugens heeft een meer psychologische opzet: Er is een ongeluk gebeurd, maar wat gebeurt daarna? Neemt Catrin, de moeder, wraak? Was er opzet in het spel? Wat heeft de getraumatiseerde ex-soldaat Callum ermee te maken? Hoe gaat het de ‘dader’ Rachel af? Zullen de voormalig beste vriendinnen ooit nog normaal een gesprek kunnen voeren? Of loopt het voor één van hen slecht af? Natuurlijk gebeurt er nog een heleboel – de auteur heeft de neiging om kinderen te vermoorden en te laten verdwijnen, want een boek dat puur gebouwd is op diepgang in emoties, kun je geen thriller noemen. Maar uiteindelijk heeft alles wat er gebeurt invloed op de emotionele achtbaan waar Catrin, Rachel en de andere eilandbewoners en toeristen zich in bevinden. Dit alles bij elkaar maakt Kleine zwarte leugens intrigerend.

Sharon Bolton woont in Londen, waar veel van haar thrillers zich afspelen. Kleine zwarte leugens speelt zich echter af op de Falkandeilanden. Hoewel de schrijfster haar informatie uit boeken heeft gehaald, lijkt het toch alsog ze er vaker is geweest. Ze weet de sfeer goed te beschrijven, de sfeer van een kleine, hechte gemeenschap, wat zorgt voor vertrouwen, maar ook voor wantrouwen.

Helaas is Kleine zwarte leugens soms ook een beetje langdradig. De spanningsboog is bijlange na niet altijd gespannen. Soms hoop je dat er weer jongetje verdwijnt, gewoon omdat er dan weer wat meer vaart in het boek komt. Omdat het boek uit drie delen bestaat, waarin de drie hoofdpersonen Catrin, Callum en Rachel ieder hun verslag doen van dezelfde week, is er veel herhaling. Het derde deel, de week gezien door Rachels ogen, is ook minder toegankelijk. Het personage spreekt niet echt aan, en ze denkt dat haar paard praat… Dit leest minder prettig. Misschien was het beter geweest om het perspectief per hoofdstuk te wisselen. Dit had de vaart erin gehouden.

Al met al heeft Kleine zwarte leugens een sterk verhaal, een mooie psychologische opzet, geloofwaardig sfeeromschrijven en de nodige onderliggende spanning. Ik denk alleen dat de schrijfster het hier en daar wat heeft laten liggen in de uitwerking.

Felice Beekhuis