Tijdrekken voor het slapen gaan
Maar eerst ving ik een monster – Tjibbe Veltkamp & Kees de Boer – Lemniscaat – 26 blz.
Hoewel het niet expliciet wordt vermeld, is het meteen duidelijk dat een kleuter een bedtijdverhaaltje voorgelezen krijgt door een volwassene. Die volwassene heeft vast haast, want het is óók meteen duidelijk dat het een kort verhaaltje wordt. Daar neemt de kleuter geen genoegen mee. ‘Maar eerst ving ik een monster!’ roept hij, om daarna telkens iets nieuws te verzinnen om tijd te rekken.
Een origineel gegeven voor een verhaal, en Kees de Boer weet de fantasieën van de rijdrekkende kleuter in rake, spannende tekeningen te vatten. Hij zet griezelige monsters zo neer dat ze evengoed iets aandoenlijks hebben, zodat ze ook weer niet té eng zijn voor het slapen gaan. Wat De Boer naast die monsters heel goed doet, is om de kinderslaapkamer een geborgen sfeer te geven. De po onder het bed, de reptielachtige knuffels op de grond, een boek tegen een muur, een speelgoedzeppelin aan het plafond, de sterrenkijker aan het hoofdeinde van het bed en een krijtbordje aan het voeteneind: de tekeningen van De Boer vertellen zo oneindig veel meer dan het tijdrekverhaal op zich. Wie wat heeft verzonnen doet er bij duo Veltkamp & De Boer denk ik niet zo toe; ook dit boek heeft de vorm en sfeer gekregen die precies bij dit verhaal passen.
Behalve van een kennelijk gemene juf, die ook gevangen wordt in het monstervangnet, worden er geen namen genoemd en toch is het in de korte teksten steeds duidelijk wie er aan het woord is.
Een heerlijk prentenboek dat veel kleuters vast keer op keer als verzoeknummer zullen willen indienen. Maar pas op: door de twist aan het eind van het verhaal zou de tijd van ‘licht uit en slapen gaan’ nóg wat meer opgerekt kunnen worden…
