Een vleugje Hendrik Groen
De man die niet van robots hield – H.J. Hermeler – Heppiebooks – 188 blz.
“Mensen behandelen mij vaak alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben. Ze luisteren niet echt naar me. Ze nemen me niet serieus. Dat komt misschien door mijn leeftijd. Als je ouder wordt, duurt het langer om de juiste woorden te vinden en je gaat zachter praten.”
Aan het woord is de hoofdpersoon van De man die niet van robots hield. Een man die in een instelling met tientallen andere ouderen woont. Hij heeft een wat Hendrik Groen-achtige uitstraling. Een oude man die zich niet uit het veld laat slaan en nog goed bij zijn positieven is. Hij ziet met lede ogen aan dat er een zorgrobot wordt geïntroduceerd. Het is een Japans product genaamd Ikiryo die door de bewoners al snel op handen wordt gedragen.
“Het apparaatje brabbelt iets in het Japans en kijkt haar[mevrouw van der Wal red.] vrolijk aan met die grote glazen manga-ogen. Ik heb al direct een hartgrondige hekel aan deze zogenaamde zorgrobot.”
Onze hoofdpersoon heeft niet voor niets een hekel aan de robot. Een aantal bewoners van de zorginstelling komt onder verdachte omstandigheden om het leven, maar de leiding luistert niet naar hem en doet niets. Gelukkig heeft onze man drie vrienden, Kees, Jan en Karel met wie hij elke zondagavond pokert en die hij als klankbord gebruikt. Hermeler zet deze personages herkenbaar neer, ieder met zijn eigen karaktereigenschappen en verleden.
Als medebewoner mevrouw De Vlieger van zestien hoog op de afscheid nemende directeur valt, waarbij beiden om het leven komen, wordt onze man verdacht van medeplichtigheid aan deze ‘zelfmoord’. Vanaf die tijd wordt hij bewaakt door een andere robot, Yojimbo. Om te bewijzen dat niet hij maar Ikiryo bij de dood van de vrouw betrokken was, gaat hij over tot actie.
Het boek bestaat uit drie delen; Klaagliederen, Genesis en Openbaring. Klaagliederen eindigt met een gevecht tussen de hoofdpersoon en de twee robots. In deel twee wordt uit de doeken gedaan hoe Ikiryo een agressieve zorgrobot is geworden. In deel drie wordt het verhaal afgewikkeld. Het heeft een verrassend, en misschien niet voor iedereen een bevredigend einde, want Hermeler doet niet aan ‘eind goed, al goed’.
Ik heb wel enige aanmerkingen. De cover is ronduit lelijk en de afgebeelde zorgrobot lijkt niet op de exemplaren die we al kennen. De taalredactie had hier en daar wel beter gekund en het tweede deel, Genesis, vind ik niet bijster boeiend en had best weggelaten kunnen worden. Het onderbreekt nu de stukken die zich afspelen in het verzorgingstehuis en die zijn vaak humoristisch en soms spannend. Het idee van Hermeler om een boek over zorgrobots te schrijven is actueel en origineel, maar de uitwerking had dus wel wat beter gekund.
