Wollige thriller in een idyllisch Wales
Het verkeerde pad – Rebecca Griffiths – Vertaling: Marion Drolsbach – Ambo Anthos – 388 blz.
Sarah D’Villez is als tiener elf dagen vastgehouden door een man, totdat ze op miraculeuze wijze wist te ontsnappen. Jaren later valt haar zorgvuldig opgebouwde leven in duigen: haar huwelijk mislukt en ze komt tijdelijk bij haar moeder te wonen. Als haar kidnapper op het punt staat om vrij te komen, zit er voor Sarah slechts één ding op: vluchten uit Londen en onderduiken op het platteland van Wales. Ze gaat daar op in de kleine dorpsgemeenschap maar leeft in de constante angst dat haar ontvoerder en de media haar op het spoor komen. In de tussentijd doet haar moeder een schokkende ontdekking – iets wat Sarah in gevaar brengt. Ze wil haar waarschuwen, maar dan moet ze haar eerst zien te vinden…
Laten we voorop stellen dat schrijfster Rebecca Griffiths een debutant is, en dat ze nog het één en ander moet leren. Ze heeft namelijk met Het verkeerde pad een goed verhaal bedacht, met hier en daar een onverwachte wending en goed uitgedachte verhaallijnen. Maar het is de uitwerking waar het nog wel aan schort. Griffiths’ schrijfstijl is niet echt boeiend te noemen. En hoofdpersoon Sarah (of Rachel, zoals haar schuilnaam is) is niet iemand om te mogen. Ondanks haar verleden en vervelende ervaringen, heb ik geen moment medelijden met haar gehad. Dat is wel jammer, maar Het verkeerde pad had een heel goed boek kunnen zijn. Nu is het geen slecht boek voor de gemiddelde huis-, tuin- en keukenlezer, maar de geoefende boekenwurm zal er zeker geen genoegen mee nemen.
Natuurlijk heeft Het verkeerde pad ook goede punten. Zo zijn er, zoals ik eerder al noemde, goede plotwendingen en in elkaar passende onderdelen. Maar vooral het idyllische beeld dat Griffiths schetst van Wales heeft me erg aangesproken. Je zou bijna naar het dorpje op vakantie willen. De omgeving is prachtig, de mensen zijn vriendelijk en het voelt bijna alsof je een beetje teruggaat in de tijd. De rust en de sereniteit zijn jaloersmakend. Op dit punt past het ietwat wollige taalgebruik van Griffiths goed bij de sfeer die wordt geschetst.
Maar dat brengt me ook naar wat ik minder prettig vond aan Griffiths’ schrijfstijl: ze heeft enorm veel woorden nodig om haar punt te maken, waardoor het soms lijkt alsof ze drie keer hetzelfde vertelt. Jaahaa, nou hebben we het wel begrepen. Dit doet ze eigenlijk de eerste driekwart van het boek redelijk vaak. Pas tegen het einde beginnen de plottwisten en spanningsmomenten. Pas dan gebeurt er echt iets. Maar helaas lijkt ze op dat moment te hebben besloten dat het boek dik genoeg was en heeft ze het eind een beetje afgeraffeld. Ik had dit dan weer juist graag beter uitgewerkt te zien. Ik zit eigenlijk nog wel met een paar vragen, die naar mijn idee niet volledig beantwoord zijn. Ik vind het jammer, heel jammer, want Het verkeerde pad had echt een goed boek kunnen zijn.
Om met een positief punt af te sluiten. Griffiths heeft wel iets gedaan met de menselijke psyche. Het is niet makkelijk om met een groot geheim te leven, en altijd het gevoel te hebben dat er iemand over je schouder meekijkt. En laten alle karakters nu hun eigen geheimen met zich mee dragen. Bijna alle karakters in het boek hebben mooie menselijke trekjes. Het is jammer dat Sarah/Rachel zelf een beetje doods overkomt. Maar Dai is bijvoorbeeld een fantastisch mens, en ik zou ook best naast Tracy en haar gezin willen wonen. En dan het liefst in dat prachtige Wales…
Felice Beekhuis
